Wielu z nas jest miłośnikami czworonogów. Kochamy psy. Są naszymi przyjaciółmi, wiernymi druhami i towarzyszami w sporcie czy w długich górskich wędrówkach. Mówi się, że pies jest najbardziej lojalną z istot. Kto zaprzeczy tym słowom?

Jeśli jesteście na bieżąco z newsami fotograficznymi, to pewnie zdążyliście zauważyć, że w ostatnim czasie prężnie zaczął rozwijać się pewien nurt. Fotografia psów. Jest wiele nazwisk, które zasługują na uwagę: Alicja Zmysłowska, Martyna Ożóg, Natalia Śliwińska. A to dopiero początek.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak robić dobre zdjęcia z psami w roli głównej? Jak trzeba się przygotować jakie należy mieć podejście, co jest najważniejsze, by nasze fotografie miały „to coś”? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Dziś oddajemy w Wasze ręce know how psiej fotografii.

 

Zacznij od psychologii

Przede wszystkim w tego rodzaju fotografii musisz pamiętać (i wbić sobie do głowy), że po pierwsze – pies nie będzie tak wdzięcznym modelem, jak człowiek. Nie zapozuje w sposób, jakiego będziesz od niego oczekiwał, nie uniesie podbródka, a nade wszystkim – nie będzie stał w bezruchu, czekając, aż Ty zrobisz wymarzoną, zaplanowaną fotografię. Pamiętaj więc, że jeśli samą sesję zdjęciową zaplanujesz na godzinę, dodaj do tego jeszcze minimum jedną na przygotowanie psa, na zapoznanie się z nim, zbudowanie zaufania (nie każdy psiak to przyjacielski zwierz o imieniu Lessie). Pamiętaj o jeszcze dwóch rzeczach: po pierwsze, zapoznaj się z behawiorem psów, by ułatwić sobie pracę z modelem i uniknąć agresywnych zachowań. A druga sprawa: poznaj obecnie panujące w świecie kynologicznym metody szkoleniowe. Bowiem w momencie, gdy właściciel nie będzie umiał poradzić sobie z własnym czworonogiem, to Ty będziesz musiał przejąć rolę psiego tresera i zachęcić zwierzaka do współpracy. W przeciwnym razie sesja może po prostu się nie udać.

 

Skup się na kadrze

Ważne jest, by nie zamknąć psa w kadrowej klatce i uchwycić go w pełnej ostrości. Także, po pierwsze, zainwestuj w obiektyw z celnym, szybkim AF, gdyż fotografia psów jest dynamiczna i zmienna i w każdej sekundzie może trafić się idealne ujęcie. Nie da się go później zainscenizować a najgorsze, co może przytrafić się fotografowi psów, to świetne, wymarzone – ale nieostre – ujęcie. Pamiętaj też o „oddechu w kadrze” (to samo tyczy się fotografii portretowej) – chodzi o to, by przed psem, w kierunku, w którym zwierzę spogląda czy się kieruje, zostawić trochę przestrzeni. Inaczej uzyskasz efekt klatki, co będzie źle wyglądało i może być gorzej odbierane.

 

Pamiętaj o perspektywie

Znasz określenie „żabia perspektywa”? Fotografując, zniżasz się wówczas jak najbardziej, by uchwycić kadr z najniższej perspektywy. Zniż się więc do psiej perspektywy, a uzyskasz najlepsze ujęcie, które zostanie bardzo dobrze odebrane. Dlatego też nie bój się położyć na ziemi. Natomiast jeśli przestrzeń za psem nie wygląda atrakcyjnie, spróbuj skierować aparat w górę lub w dół w poszukiwaniu ciekawszego tła, czyli innymi słowy użyj jako scenerii nieba, konarów drzew albo podłoża. Ponadto, zdjęcia zrobione z góry, poza wspomnianą wyżej zaletą, sprawiają, że głowa psa wygląda na większą od reszty ciała, co nadaje zdjęciu nieco komicznego wyrazu, a tym samym wywołuje uśmiech u odbiorcy.

 

Pozwól psu być sobą

Gdy fotografujesz w plenerze, daj psu przestrzeń, by mógł po swojem poznawać świat. Dzięki temu zarówno Twój model jak i zdjęcia będą jak najbardziej naturalne. Niech się rozgląda, wykazuje zainteresowanie. Niejednokrotnie fotografia, na której pies jest w „swoim” świecie bardziej przyciąga uwagę niż ta, na której psiak nieco wymuszenie spogląda w obiektyw. Nie bój się także oddawać detali: zbliżenie na ocz, nos czy łapy nadaje zdjęciu magii i pozwala ukazać cechy charakterystyczne czworonożnego bohatera.

 

zdjęcia: Beata Patrzałek i Alicja Zmysłowska

Dziś będzie o świetle studyjnym i o tym, jak robić dobre zdjęcia z wykorzystywaniem odpowiedniego oświetlenia w studio. Powiemy też parę słów o rodzaju światła, o wadach i zaletach poszczególnych z nich.

Jak wiadomo, podstawą każdej fotografii jest światło. Bez niego żadna fotografia by nie istniała. Jednak światło światłu nierówne.

Jak wiecie, każdy przedmiot rzuca cień. Niekiedy ten cień jest bardzo wyraźny, kiedy indziej zaś – ledwo go widać Jest to zależne od stopnia rozproszenia światła. Mamy więc światło nierozproszone (inaczej twarde lub skierowane) i rozproszone (zwane także miękkim).

Światło skierowane lub twarde to właśnie to, które tworzy ostre, wyraźne cienie. Dzieje się tak, gdy źródło światła jest małe w stosunku do oświetlanej sceny/przedmiotu. Najbardziej znanym jego źródłem jest słońce w pogodny, bezchmurny dzień – najbliżej zenitu. W fotografii portretowej takie światło nie jest pożądane, jako że tworzy ostre, nieprzyjemne cienie na twarzy modela. Uwidoczniają się wówczas zmarszczki i nieładne zniekształcenia.
Podobnie rzecz ma się, gdy mówimy o świetle sztucznym.

W portrecie studyjnym ostre, skierowane światło jest stosowane do uzyskania dramatycznych efektów, choć jest ono bardzo trudne do kontrolowania i trzeba być nie lada mistrzem, aby je dobrze wykorzystać Dlatego też najczęściej w studio używa się światła miękkiego, które pozwala wydobyć z fotografii głębię.

Światło rozproszone pozostawia cienie o miękkich konturach, nie powodując wyraźnych kontrastów i zauważalnych granic pomiędzy światłem, a cieniem. Powstaje ono zazwyczaj poprzez odbicie lub rozproszenie źródła światła blendą lub dyfuzorem w postaci softboxa lub innego półprzezroczystego materiału. W przypadku światła słonecznego, rolę dyfuzora mogą przybierać chmury.

 

Elementem równie ważnym co rozproszenie światła jest także kierunek jego padania. Od niego zależy, z której strony otrzymamy cień, a z której światło na fotografii. Ważna jest także pozycja aparatu względem źródła światła. Standardowa rada brzmi: „Miej zawsze słońce za ramieniem” (nie tylko słońce, lecz każde światło, z którym pracujemy).

W ten sposób można uzyskać poprawne, lecz mało interesujące oświetlenie przednie, w którym obiekt jest równomiernie rozjaśniony, a cienie są niemal niewidoczne, ponieważ znajdują się za obiektem. Zdjęcie jednak będzie ciekawsze, jeśli właściwie pobawimy się z oświetleniem bocznym lub tylnym, w którym cienie są widoczne na zdjęciu.

Dobry fotograf, Zanim wykona zdjęcie, poświęca chwilę na rozpatrzenie swoich możliwości. Czy zmiana pozycji pokaże scenę w bardziej interesującym świetle? Czy można przesunąć obiekt względem światła lub światło względem obiektu, by osiągnąć bardziej zadowalający wynik?

Gdy znasz podstawowe prawa rządzące światłem w fotografii, możesz zacząć eksperymentować. I zrobić zdjęcie…pod światło (tak, to możliwe!). To jeden z największych tematów tabu w fotograficznym świecie, gdzie niegdyś panowało przekonanie, że fotografowanie pod światło to największy błąd, jaki można popełnić. Zdjęcia pod światło źle wyglądały, a wynikało to z braku umiejętności obsługi aparatu i braku zaufania do jego systemów pomiarowych (które dekadę temu były lata świetlne przed tymi, które znamy dziś). Podstawową przyczyną niepowodzenia fotografii wykonanych w takich warunkach jest silne niedoświetlenie, zazwyczaj pierwszego planu lub głównego obiektu (np. portretowanej osoby), gdyż – w przeciwieństwie do ludzkiego oka – aparat nie umie równomiernie oświetlić cienia, który pada na twarz osoby stojącej pod światło i tła. Dlatego na zdjęciu albo będzie dobrze widać góry i jezioro skąpane w słońcu, albo naszego modela stojącego plecami do światła.

Współcześnie, by wykonać poprawie fotografię pod światło, wystarczy prawidłowo ustawić parametry w aparacie. Zdecydowana większość aparatów cyfrowych pozwala użytkownikowi wybierać spośród trzech sposobów pomiaru światła: matrycowego, centralnego (zwanego też centralnie ważonym) i punktowego. Centralny, tak jak matrycowy, bierze pod uwagę natężenie światła w całym kadrze, ale największą wagę przywiązuje do środkowej części klatki (stąd nazwa), dlatego łatwiej przewidzieć jak się zachowa. Wystarczy umieścić obiekt, który chcemy prawidłowo naświetlić w centrum kompozycji, zablokować ekspozycję, naciskając spust migawki do połowy, przekomponować do kompozycji pożądanej i zrobić zdjęcie. To się musi udać!

 

Do dzieła!

Przyszła zima, a Wy najchętniej zaszylibyście się pod kołdrą, zajęli fotografią produktową albo studyjną, a najchętniej – to hibernowalibyście do wiosny? Nie ma takiej opcji! Pamiętacie nasz poradnik, w którym pokazywaliśmy jak robić dobre zdjęcia jesienią? Dziś przyszła pora na parę porad, które na pewno przydadzą Wam się o tej porze roku, bo choć śniegu jeszcze nie ma, to warto przygotować się zawczasu, prawda? Oto parę najważniejszych porad, bez których fotograficzną zimą ani rusz.

1. Ubierz się ciepło

Pewnie brzmi to trywialnie i część z Was zadała sobie właśnie pytanie, o co tu chodzi. Ale przecież – kto nie lubi być w pełni skupionym i zrelaksowanym podczas pracy? Nie ma nic gorszego niż brak nastroju i energii do wykonania zadania, a umówmy się: gdy jest zimno, człowiek traci siły witalne i nie tryska zbytnio entuzjazmem. I jak tu zrobić dobre ujęcie, gdy w głowie ma się jedynie chcę do domu, zamarzam! ? O ciepłej kurtce, butach, szaliku i czapce chyba nie trzeba nikomu przypominać. A jeszcze drugie rękawiczki (na wypadek, gdyby te bez palców okazały się niewystarczające) i grube skarpety to klucz do sukcesu!

 

2. Zadbaj o aparat

Sprzęt nie lubi mrozu ani wilgoci. Baterie wytrzymują o wiele krócej w zimnie niż w cieple, warto więc zaopatrzyć się w zapasowe akumulatory. Warto trzymać je w ciepłym miejscu, np. w wewnętrznej kieszeni kurtki, a nie w torbie czy plecaku. Gdy już skończycie fotografować i wrócicie do ciepłego pomieszczenia, nie kładźcie sprzętu obok kominka czy grzejnika i nie wyjmujcie go z torby, dajcie odtajeć przez kilkadziesiąt minut – elektronika nie znosi dużych wahań temperatur!

 

3. Odpowiednio ustaw ekspozycję

Światłomierz w aparacie dobiera uśrednione parametry, umożliwiające odpowiednie naświetlenie. I daje to świetne wyniki! Jednak dobór odpowiedniej wartości jest możliwy dopiero wówczas, gdy część kadru zajmuje niebieskie niebo, zielona trawa, drzewa czy fragment, który wypełnia jakaś osoba. Śnieg odbija zdecydowanie więcej światła, niż zwykły, letni krajobraz. Aparat odbiera to światło, a ponieważ zawsze prуbuje ustawić uśrednioną wartość ekspozycji, to zdjęcia wychodzą niedoświetlone (automatyka bowiem dąży do tego, aby zachować pewien wzorcowy poziom jasności w kadrze, niekoniecznie zgodnie z rzeczywistością). Jak oszukać sprzęt? Manualną korektą ekspozycji. Aby to zrobić należy włączyć tryb automatyczny w aparacie, następnie wystarczy skompensować ekspozycję do wartości na przykład + 1 EV (lub + 2EV, w zależności od tego, jak jasno jest na zewnątrz).

 

4. Pamiętaj o balansie bieli

Zimą pogoda i otoczenie lubią płatać nam figle. Śnieg odbija światło w sposób, który niekoniecznie będzie nam odpowiadał, a całe zdjęcie może mieć przez to niebieskie, szare czy lekko żółte zabarwienie. Aby temu zapobiec, przede wszystkim fotografujmy w RAWach. Dzięki temu w postprodukcji będziemy mogli dowolnie ustawić balans bieli, a co więcej – zadbać o jej prawidłową temperaturę. A jeśli nasz aparat ma takie ustawienie – ręcznie zadbajmy o ręczny dobór balansu bieli.

 

5. Odkryj na nowo fotografię krajobrazową

Zima daje ogromne pole do popisu, aby przeprosić się z fotografią krajobrazową. Kiedy jak nie teraz? Światło przed opadami jest czyste i ostre, dając nam niesamowicie przejrzyste powietrze, a co za tym idzie – intensywne, żywe kolory. Kombinacja zimnego powietrza i ciepłego słońca to mieszanka, która zmienia zwykłe zdjęcia krajobrazów w prawdziwe zimowe pejzaże. Ponadto śnieg działa jak wielka blenda, gdyż odbijając światło, rozświetla cienie na twarzach, co sprawia, że takie okoliczności świetnie można wykorzystać w sesji portretowej.

 

No to co, ubrani ciepło, spakowani i gotowi na podbój zimy z aparatem?

Fotografia nie jest dziedziną sztuki, która – raz odkryta – nie ewoluuje. Z każdym dniem początkujący fotograf, któremu zależy na rozwoju, może skupić się na swojej pasji i czytać poznawać nowe techniki, historię przedmiotu, ćwiczyć… Każdy dzień to okazja do tego, by szkolić i poszerzać swój warsztat.

Gdy początkującemu fotografowi znudzi się robienie zdjęć natury, krajobrazów czy makro (co wcale nie jest takie łatwe), zaczyna powoli myśleć o fotografii studyjnej. O zdjęciach komercyjnych, reklamowych czy o portretach. Aby wejść do studia, potrzeba jednak odpowiedniego sprzętu, w tym lampy. O nich w dzisiejszym wpisie.

Przede wszystkim, musisz zrozumieć że sprzęt to nie wszystko. Liczy się pomysł i Twój zamysł artystyczny. Musisz wiedzieć co chciałbyś osiągnąć i jak ukazać pewne rzeczy, by móc od samego początku – jeszcze na etapie kreowania zdjęcia – dążyć do zaplanowanego celu. Ważne (i dość przygnębiające) jest też to, że w kwestii sprzętu (nie tylko) fotograficznego – jakość kosztuje swoje. Jeśli więc pragniesz rozpocząć swoją przygodę z fotografią studyjną, bądź przygotowany na to, że na początku nie będzie łatwo. Jednak!

Aby zacząć, miej pomysł i uwierz – wystarczy Ci jedna lampa, by móc się rozwijać.

 

Do wyboru masz: lampę wbudowaną w aparat fotograficzny, zewnętrzny speedlite czy głowicę światła studyjnego.

Wiele osób traktuje lampę błyskową wyłącznie jako dodatkowe źródło światła, z którego korzysta się, gdy jest „za ciemno”. Tymczasem jest to przede wszystkim narzędzie fotografa pozwalające na kreację fotografowanej sceny. Dzięki fleszowi jest łatwiej. Możemy odwrócić modela tyłem do głównego źródła światła i delikatnie doświetlić twarz, by wyrównać poziom oświetlenia z otoczeniem.

 

Lampa wbudowana – w aparatach kompaktowych znajduje się tak blisko obiektywu, że praktycznie zawsze powoduje na zdjęciu tzw. efekt czerwonych oczu. Do tego ma tak małą moc, że nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej ilości światła, by doświetlić jakąkolwiek scenę. Nie jest to najlepsze, co może nas spotkać nie warto z niej korzystać chyba że jesteśmy zmuszeni do modyfikacji światła zastanego.

Zewnętrzna lampa błyskowa – ma znacznie większą moc niż flesze wbudowane. Mimo że montowana jest w podobnym miejscu, to jednak nie wywołuje efektu czerwonych oczu. Istotne jest to, że ruchomość palnika lampy pozwala pozwala odbić światło błysku od sufitu, ściany lub innej powierzchni, w którą uda nam się wycelować lampę. Dzięki temu oświetlimy modela światłem dochodzącym z innego miejsca niż od przodu, co pozytywnie wpłynie na plastykę obrazu.

 

Jak wykorzystywać lampy w fotografii portretowej?

Gdy idziemy w plener, w słoneczny dzień – warto poprosić modela o ustawienie się w cieniu lub tyłem do słońca i wówczas doświetlić modela, równoważąc oświetlenie w całym kadrze, co sprawi, że różnica oświetlenia nie będzie zbyt duża. W tej sytuacji – nie mając lampy –

musielibyśmy wybierać między właściwym naświetleniem tła (wtedy model byłby zbyt ciemny) i portretowanej osoby (wtedy tło byłoby prześwietlone).

 

A w studio?

Dzięki lampie pozbędziemy się niechcianych cieni. Jeśli chcesz to zrobić musisz użyć bardzo miękkiej przystawki (np. wielki softbox oktagonalny). Pracując z jedną lampą studyjną, pamiętaj, że kiedy oświetlasz nią twarz, musisz kontrolować także cienie wynikające z budowy ciała modela czy modelki. Kiedy lampa ustawiona jest z boku, łatwo możesz narobić sobie kłopotуw odkładającym się cieniem nosa lub głębokich oczodołów. Lampy zewnętrzne dają możliwość korygowania siły błysku. Gdy podchodzisz blisko modela, często niezbędne jest odjęcie siły błysku, aby portret nie stał się zbyt „płaski“. Dzięki lampom możesz nadać portretowi unikatowego charakteru.

Jedną z głównych cech dobrego fotografa jest spostrzegawczość i determinacja. Musi pilnie obserwować rzeczywistość, by móc wyciągnąć wnioski i przedstawić świat, który będzie łączył się z jego o nim wyobrażeniem. Poza tym – nie może pozwolić sobie na opieszałość i niepewność, jedynie wówczas jest w stanie wyłapać moment, który jest najważniejszy. Równie ważna jest także znajomość fotografii, z którą jest tak, jak z gramatyką: nie można poprawnie mówić nie znając zasad deklinacji.
Podstawową regułą fotografii (nie tylko) krajobrazowej jest horyzoncie, trzymaj fason. Ta – na pierwszy rzut oka – niewiele znacząca linia, odgrywa ogromną rolę w poprawności wykonania zdjęcia i w jego odbiorze. Właściwie przedstawiony i oddany horyzont może grać główną rolę w oddaniu rzeczywistości, może także – źle ujęty – sprawić że obraz będzie niemożliwy do zaakceptowania.

O czym warto pamiętać gdy zdecydujemy się na to, by linia horyzontu była kluczową częścią naszego zdjęcia?

Na uchwycenie horyzontu decydujemy się często w momencie, gdy sceneria pozbawiona jest innych wyjątkowych i zajmujących cech, wówczas można uczynić go głównym elementem graficznym. Istotny jest wkomponowanie tej linii w kadr. Najczęściej umieszczamy linię horyzontu w górnej części kadru, co wiąże się z utożsamianiem dołu zdjęcia z jego podstawą. Zachowana zostaje wówczas równowaga, a niskie umieszczenie większości obiektów daje poczucie stabilności.

Innym sposobem jest zachowanie odpowiednich proporcji nieba i ziemi. Gdy pierwszy plan jest mało ciekawy i niczego nie wnosi, natomiast obraz nieba jest bardzo dynamiczny i zajmujący – wtedy warto przesunąć linię horyzontu maksymalnie ku dołowi – nieomal przy krawędzi kadru.

W odwrotnej sytuacji, gdy pragniemy podkreślić jakąś cechę na pierwszym planie – wówczas linię horyzontu umieszczamy przy górnej krawędzi zdjęcia, aby oddać głos interesującemu obiektowi.

W niektórych sytuacjach – mimo że przeczy to zasadzie złotego trójpodziału (która jasno wskazuje, że najlepsze fotografie to te, które ukazują najważniejsze punkty w miejscach przecięć trzech pionowych i trzech poziomych linii, równo dzielących obraz) – warto jest umieścić linię horyzontu idealnie po środku. Dzieje się tak najczęściej wtedy, gdy chcemy oddać atrakcyjne odbicia i podkreślić symetrię ziemia-niebo. W takich momentach horyzont zlokalizowany w połowie wysokości kadru może być usprawiedliwiony względami kompozycyjnymi.

To trzy najważniejsze zasady. A o jakich błędach należy pamiętać by móc – świadomie – unikać ich jak ognia? Należy pamiętać by linię horyzontu na zdjęciu traktować jako normalny element kompozycyjny i stosownie do tego umiejscawiać ją w kadrze w odpowiednim dla nas miejscu oraz właściwie wypoziomować. Linia horyzontu musi być prosta! Jeśli o to nie zadbamy, obraz będzie wyglądał na nieudany. Krzywizna jest ewidentną oznaką niedbalstwa i braku profesjonalizmu fotografa. Pamiętajmy, że element ten (jeżeli występuje w kadrze) jest w zasadzie jedynym niezbitym dowodem świadczącym o tym, jak przebiega podział typu pion-poziom – drzewa i słupy telegraficzne mogą być wszak krzywe. Oglądający będzie się więc do niego odwoływał, choćby nieświadomie.

Przed naciśnięciem spustu migawki zawsze – zawsze – trzeba pomyśleć co chcielibyśmy ukazać na zdjęciu i już w głowie skomponować całość obrazu. Warto pamiętać o elementarnych zasadach kompozycji. W przypadku fotografii krajobrazowej i kadrów z widocznym, mniej lub bardziej, płaskim horyzontem znakomicie sprawdzają się reguły trójpodziału i złotego podziału.

Aparat przed wykonaniem zdjęcia powinien być zawsze dobrze wypoziomowany – to pomoże nam uniknąć powstawania przekrzywień. Obecnie większość cyfrówek wyposażana jest w elektroniczną poziomnicę i sztuczny horyzont, także nie ma żadnej wymówki.

Zadanie domowe na dziś? Zróbcie zdjęcie, na którym główną rolę odegra horyzont, a oglądającemu je odbiorcy szczęka opadnie z wrażenia.

Dobrze jest dużo czytać i się dokształcać Dobrze jest w wolnym czasie odwiedzać strony dedykowane fotografii, pobierać PDF, śledzić poradniki, oglądać prace najbardziej cenionych twórców. Jednak najlepszym sposobem na naukę jest tradycyjne „analogowe” podejście: poradniki i pozycje książkowe pisane przez doświadczonych fotografów, którzy dzielą się swoją bogatą wiedzą. W tym wpisie postaramy się przedstawić Wam zbiór – subiektywnie – najciekawszych i najbardziej wartościowych książek o nauce fotografii.

 

Okiem fotografa. Sztuka komponowania i projektowania zdjęć cyfrowych – Michael Freeman

Pozycja absolutnie obowiązkowa dla wszystkich, którzy rozpoczynają swoją przygodę z fotografią i pragną robić to dobrze. Freeman to brytyjski autor, podróżnik i fotograf współpracujący od wielu lat z National Geographic (co samo w sobie jest gwarantem świetnej jakości jego pracy). Książka porusza temat kompozycji zdjęć, przy czym Freeman opowiada o komponowaniu zarówno przed, jak i po naciśnięciu spustu migawki. Autor podpowiada na czym się skupić aby wykonać precyzyjną i przemyślaną pracę w plenerze, ale także jak uratować źle skadrowane zdjęcie na etapie obróbki. Po krótkim wstępie, w którym objaśnia trójpodział czy złote punkty, przechodzi do omawiania zestawu prostych schematów i zabiegów kompozycyjnych, które zawsze działają. Pozycja, którą warto mieć na półce i często do niej wracać by za każdym razem móc odkryć coś nowego.

 

Książka o fotografowaniu – Andrzej A. Mroczek

Klasyka gatunku. Od kilkudziesięciu lat regularnie wychodzą jej wznowione edycje. Skupia się ona na sztuce fotografowania, odpowiada na fundamentalne pytania po co, kiedy i jak fotografować Sens fotografii, cel, przyczyna skutek, a w końcu rzecz najważniejsza – przesłanie finalnego zdjęcia – na tych zagadnieniach skupia się A. Mroczek. Dla wielu – w czasach smartfonów i instagrama – jest to przestarzałe spojrzenie na zdjęcia, jednak trzeba pamiętać że w zdjęciach liczy się głębia, drugie dno, ponadcodzienny sens. Dzięki tej książce nawet amator może poczuć w sobie prawdziwego artystę.

 

Ekspozycja bez tajemnic – Bryan Peterson

To lektura obowiązkowa dla początkującego fotografa, chociaż tym, którzy znają podstawowe zagadnienia może także wiele usystematyzować Autor pisze w sposób bardzo przystępny i jasno tłumaczy poszczególne zagadnienia, co stało się znakiem rozpoznawczym jego książek. Każdy, dla kogo pojęcie ekspozycji wydaje się niejasne czy zbyt profesjonalne, znajdzie w tej książce zrozumiałe objaśnienia. Autor tłumaczy wzajemne powiązania przysłony, czasu naświetlania i czułości ISO. Pisze, jak wykonać dobre zdjęcia w pozornie trudnych sytuacjach, na przykład przy pochmurnej pogodzie, w słabym oświetleniu czy w ruchu. Każdy przykład zilustrowany jest zdjęciem autora, który opisuje warunki i parametry każdego z nich. Peterson uczy właściwej ekspozycji przykładami, opowieściami i radami, które trafią do każdego.

 

Światło i cień w fotografii – Witold i Szymon Dederko

Książka powstała w oparciu o słynną, kultową pozycję Witolda Dederki „Oświetlenie w fotografii”. Jego syn – trzydzieści lat później – również zajmujący się fotografią, na podstawie własnej wiedzy i wykształcenia, oraz notatek pozostawionych przez ojca, stworzył specyficzne kompendium wiedzy z zakresu wykorzystania światła w fotografii. W książce możemy przeczytać o istocie światła, jego kluczowej roli, o różnych źródłach, rodzajach i sposobach wykorzystania podczas zdjęciowych realizacji. W drugiej części autorzy dzielą się szczegółowymi spostrzeżeniami, które dotyczą konkretnych, fotografowanych sytuacji. Książka nie jest typowym podręcznikiem z listą recept czy zasad do zapamiętania. Zamiast kolorowych zdjęć – dużo tekstu i ponad 100 rysunków, schematów i wykresów, za pomocą których autorzy prezentują możliwe strategie ustawienia modeli i źródeł oświetlenia, obrazują kąty odbicia świetlnych promieni, uzmysławiają jak powstają cienie i jak różnie mogą one wyglądać Większość podpowiedzi, szczegółowych opisów i uwag pozostaje aktualna bez względu na ilość minionego czasu.

Fotografia uliczna, inaczej – street photography (nie mylić ze street art) to jeden z najciekawszych i najbardziej dynamicznych rodzajów tej sztuki. Pozwala na utrwalanie niepowtarzalnych momentów, na „podglądanie” ludzi i oddawanie w kadrach zastanej rzeczywistości. Zaskakując ludzi – bohaterów reportaży – w codziennych sytuacjach, możemy skupić się na prawdziwych emocjach, a nie – kreować je na siłę. Jednak, by zdjęcie streetowe wyszło takie, jakim byśmy je sobie życzyli, musimy pamiętać o paru rzeczach. Nie każdy bowiem będzie potrafił wejść w taką interakcję ze światem zewnętrznym, by móc bez przeszkód oddać go na fotografiach. Nie każdy też będzie miał w sobie tyle śmiałości i odwagi, by bez przeszkód wymierzać obiektyw w przechodniów i umieć uśmiechnąć się do fotografowanej osoby, gdy zostanie przyłapany na gorącym uczynku. Co więc pomoże nam w stworzeniu prawidłowego reportażu streetowego, który będzie dynamicznie opowiadał historię i tym samym – przyciągnie wzrok odbiorców?

Zasad (mniej i bardziej płynnych) jest parę, dziś chcielibyśmy podzielić się z Wami najważniejszym.

Fotografia uliczna ma tę zaletę, że sprzyja jej każda pora roku oraz dnia. Nie trzeba udawać się na dalekie poszukiwania scenerii, wystarczy być „tu i teraz”. Liczą się ciekawe sytuacje, ludzie, dynamika i ekspresja. Udane zdjęcie to takie, które wzbudza reakcję widza, obojętnie czy jest to śmiech, ciekawość, zaskoczenie czy strach. Wywołane emocje to najlepszy wskaźnik jakości.

Niech Waszym sprzymierzeńcem będzie czas. Nie spieszcie się. Obserwujcie ludzi i otoczenie, scenę, której jesteście świadkami. Dzięki temu będziecie mogli uchwycić najważniejszy, kluczowy moment, który zainspiruje do refleksji. Jednocześnie postarajcie się wtopić w tło, stać się częścią rozgrywanej sceny, po to, by nie zmącić naturalności. Chodzi o to, by nie zwracać na siebie zbytniej uwagi i nie krzyczeć ludziom w twarz: „jestem fotografem, zaraz złapię Was w moim obiektywie!”. Wystarczy ubrać się przeciętnie, wziąć mały aparat…i działać

 

Pamiętajcie o odpowiedniej przestrzeni – ukażcie swoich bohaterów na w miarę czystym, niegryzącym w oczy tle, dzięki czemu uwaga będzie mogła skupić się na tym, co najważniejsze.

Podobnie jest ze światłem. Jego gra na fasadach budynków i na twarzach przechodniów pozwala na podkreślenie pewnych zachowań, na wydobyciu esencji. Nie bójcie się wchodzić w zaułki, gonić witraże bańki mydlane.

Najważniejszy jest właściwy moment, ta decydująca chwila, która w fotografii ulicznej odgrywa kluczową rolę. Zachowajcie czujność, obserwujcie rozwój sytuacji, a wówczas wyczujecie, kiedy będzie zbliżała się kulminacja. Pamiętajcie, że tryb seryjny nie gryzie. Dzięki niemu zwiększycie szansę na uzyskanie wymarzonego efektu.

Magiczna porada sięga nieco do działania podświadomości odbiorcy. Najlepiej fotografować osobę zbliżającą się ku nam. Ten widok wywołuje większe napięcie, oczekiwanie niż fotografia osoby oddalającej się od obiektywu. Wówczas odnosi się wrażenie, że spóźniliśmy się z wciśnięciem migawki.

 

I ostatnie – choć nie najmniej ważne – w fotografii ulicznej kadry powinny zapełniać sylwetki ludzi – to przecież oni ożywiają ulice. Jednak nie każdy mijany przechodzeń będzie „nadawał się” na bohatera naszego ujęcia. Aby obraz był ciekawy, musi się na nim znaleźć ciekawy człowiek, a nie przeciętniak. Chodzi o osobę z charyzmą, kolorowego ptaka, który wypełni swoim ja całą przestrzeń.

 

To, co – jesteście gotowi? Aparat w dłoń i wyjdźcie na ulicę!

Dzisiejszy poradnik nie będzie tekstem typowo technicznym. Za oknem mamy od paru dni złotą jesień w pełni, a to najlepszy czas do szkolenia swojego warsztatu. Dziś więc będzie o tym, jak fotografować najpiękniejszą porę roku.

Jesień to najwdzięczniejsza pora roku. Jej szalone, piękne barwy sprawiają, że jest najbardziej łaskawą porą roku dla fotografów. Światło nie jest już tak silne i kontrastowe jak w lecie (a każdy z nas – fotografujących – wie, że najgorsze, co może być to ostre słońce, które potrafi „popsuć” nawet najlepsze ujęcie). Jesienią słońce częściej przebija się przez żółte, pomarańczowe, czerwone i brązowe liście, docierając do obiektywu w dużo łagodniejszy sposób niż w poprzednich miesiącach. Do tego – powietrze często jest bardzo wilgotne i inaczej filtruje światło. Nie zapominajmy także o porannych mgłach i wieczornych, przytłumionych zachodach…

Jest parę tricków, o których warto pamiętać gdy wybieramy się na fotograficzny spacer we wrześniu, październiku czy listopadzie.

 

Dobre wykadrowanie i tryb krajobrazowy czynią cuda

Zaczniemy może nie od najbardziej ambitnej porady, jednak warto o tym pamiętać. Musisz pamiętać że w fotografii szalenie ważny jest kadr. Najlepsze fotografie to te świetnie wykadrowane. Jesienią o kolorystykę nie musisz się martwić – świat sam w sobie daje Ci pole do popisu, a gdy podbijesz ją lekko odpowiednim trybem (np. „jesienne liście”, „krajobrazowy”) – perfekcyjne ujęcie masz jak w banku.

 

Skup się na liściach

Zdają się być banalnym tematem fotograficznym, jednak to tylko pozory. Liście, cud matki natury – mają fenomenalną strukturę – ich kanaliki, „żyłki” są idealne do macro lub do fotografowania ich cienkiej jak pergamin skórki pod światło. Warto też znaleźć gęste listowie, przez które ledwo przedziera się światło słoneczne – miękkie, ciepłe i na swój sposób tajemnicze.

 

Lampa zostaje w domu, statyw schowaj do plecaka

Jesienią można wyczarować cuda, działając na jak najniższym ISO i przy długim czasie otwarcia migawki. Znajdź dobre miejsce (najlepiej nad wodą), ustaw statyw, włącz aparat i uchwyć piękny krajobraz. Nie bój się także działać popołudniami, wieczorami i w nocy. Zaopatrz się w filtr polaryzacyjny, który, zwiększając kontrast, wierniej odwzorowuje kolory. Co więcej – daje możliwość ukazania idealnego odbicia drzew w tafli jeziora (do tego także potrzebna jest długa ekspozycja).

Czas na makro

Jesień to idealny czas do ujęć makro. Zbliżenia i detale, wielobarwne i żywe, pozwalają na kreowanie magicznego świata. Warto patrzeć pod nogi, gdzie na chodnikach i leśnych ścieżkach ścielą się kolorowe dywany, pełne różnych faktur i nasyconych kolorów. Zbliżając się podłoża nie zapomnij, aby skupiać się na pojedynczych liściach. Wyizoluj pojedyncze egzemplarze i wykonaj im sesje np. rozmywając tło. Nie zapominaj także o grzybach, mchach i żuczkach, które są szalenie wdzięcznymi tematami fotografii!

 

Odpuść wschód

Dobra fotografia wymaga dobrego światła, a światło jest najlepsze podczas tzw. złotych godzin – tuż po wschodzie słońca i przed zachodem słońca, kiedy słońce jest nisko, nad horyzontem. Nie jest wówczas ostre, a ciepłe i miękkie. Jesienią słońce jest niżej nad horyzontem od jesieni aż do wiosny, co oznacza, że dobre warunki fotograficzne są także w ciągu dnia.

 

Ścieżka donikąd

Jesień to idealna pora do spacerów. To wspaniale! Bowiem w fotografii najlepiej sprawdza się granie z podświadomością widza. Komponowanie obrazu z wiodących linii, które poprowadzą wzrok oglądającego przez krajobraz, doskonale się sprawdza. Ścieżki, alejki tworzone przez korony drzew czy bramy uformowane przez naturę pozwalają na opowiadanie za pomocą zdjęć fascynujących historii.

Dzięki naszemu poradnikowi wiecie coraz więcej o fotografii. Znacie już teorię, na początku zbudowaliśmy fundament wiedzy. Później pokazaliśmy Wam podstawowe techniki i triki, które pozwalają na stworzenie ciekawszych, bardziej chwytliwych fotografii. Z każdym kolejnym wpisem staramy się przybliżyć Wam świat tej wielkiej sztuki i ułatwić poruszanie się w nim. Dajemy Wam fotografię na talerzu, czerpcie więc z niej do woli.

A dziś – czas na filtry fotograficzne.

Niekiedy wystarczy zrobić dobre zdjęcia i nie trzeba wówczas poświęcać całych godzin na postprodukcję. Jednym z ciekawszych rozwiązań dla tych, którzy chcieliby osiągać lepsze wyniki w swojej pracy, są filtry fotograficzne. I nie dajcie sobie wmówić (bo nam już próbowano), że filtry to przeżytek i w zasadzie miały rację bytu tylko w erze aparatów analogowych i negatywów wywoływanych w ciemni. Nic z tych rzeczy! Filtry, nawet te podstawowe, bardzo ułatwiają pracę i pozwalają na poszerzenie swoich możliwości. Jest to jedno z tych akcesoriów fotograficznych, które mają kolosalny wpływ na finalne zdjęcie. Przedstawiamy Wam te najważniejsze i najciekawsze, bez których ani rusz.

Filtry fotograficzne to nic innego jak płytka płasko-równoległa nakładana na obiektyw aparatu za pomocą wkręcanych na niego opraw bądź jako wkład do ramki mocowanej na obiektywie. Umożliwiają one zdjęcia w bardzo trudnych warunkach, poprawiają kontrast i kolor, podkreślają to, co ważniejsze w kadrze. Poza tym – dają wiele wiele efektów specjalnych, pozwalają na przedstawienie rzeczywistości w innym, podkoloryzowany sposób. Podstawowe filtry stanowią również dobrą ochronę przedniej soczewki obiektywu przed uszkodzeniami i zanieczyszczeniami.

Filtr UV

Blokuje promieniowanie ultrafioletowe. Przydatny w górach (na wysokościach) i nad morzem, gdzie na zdjęciach może pojawić się niebieskawe zabarwienie, UV jest wysokie i może mieć wpływ na materiał światłoczuły. W normalnych warunkach praktycznie nie ma wpływu na rejestrowany obraz, ale jest najchętniej stosowanym filtrem do ochrony obiektywu przed uszkodzeniami mechanicznymi.

 

Filtr polaryzacyjny

Pochłania światło, dzięki czemu można wyeliminować odbicia z lustra wody lub powierzchni szklanych oraz część światła odbitego od atmosfery, co daje efekt: przyciemnionego nieba i refleksów z powierzchni szklanych. Efektem działania tego filtra jest też podbicie kolorów. Możliwości filtra polaryzacyjnego nie da się w bezpośredni sposób zastąpić obróbką cyfrową.

 

Filtr neutralny szary (ND)

Redukuje ilość światła wpadającego przez obiektyw – ale nie wpływa na jego barwę ani charakter – co pomaga, gdy chcemy wydłużyć czas ekspozycji (nie ingerując w ustawienia przysłony cz też ISO). Łatwiej jest wówczas uzyskać efekt rozmazanych obiektów w ruchu, np. samochodów na drodze, ludzi na ulicy. Filtry ND przydają się w sytuacjach, gdy istnieje potrzeba skorzystania z dużego otworu przysłony w warunkach silnego oświetlenia oraz do uzyskiwania bardzo długich czasów ekspozycji nieosiągalnych w inny sposób (np. do fotografii wodospadów czy też fal morskich).

 

 

Filtr Skylight

Pomaga ocieplić zdjęcie, dzięki swojemu lekko różowemu zabarwieniu. Jest to pomocne w fotografii motywów, które robią wrażenie „zimnych” – oświetlonych jasnobłękitnym niebem, nie oświetlone bezpośredniego przez światło słoneczne. Pomaga nada dość naturalny odcień np. ludzkiej skórze.

 

Filtry efektowe

Pozwalają uzyskać różne efekty, np. filtr gwiazdkowy daje wrażenie rozszczepienia punktów świetlnych (latarnie uliczne, światła aut) w gwiazdy; filtr zmiękczający, dzięki nadaniu lekkiej poświaty w okolicy jasnych obszarów zdjęcia i ogólnemu spadkowi ostrości nadaje zdjęciu lekko baśniowy, senny charakter; filtr close-up daje efekt jak przy zdjęciach makro.

Panoramowanie (z ang. panning) to jedna z najciekawszych i zarazem najbardziej wymagających technik fotografowania.
Dobre zdjęcie to ostre i nieporuszone zdjęcie. Te słowa słychać na każdym kursie fotograficznym. Tak więc – poruszany aparat i ostre zdjęcie – to oksymoron, prawda? Nie w tym przypadku! Zasady są po to, by je łamać prawda?

 

Podczas fotograficznej przygody, nie raz nadarza się moment, w którym fotografowany obiekt jest w ruchu. Aby go uchwycić można pójść utartą ścieżką i wybrać szybki czas otwarcia migawki, wówczas obiekt zostanie zamrożony. Jednak nie zawsze będzie to atrakcyjne ujęcie: kolejny biegacz na tle innych biegaczy, auto wyścigowe na tle barierek toru… Można też spróbować czegoś zupełnie innego i – na szczęście – nie tak kontrowersyjnego jak wspomniana wcześniej technika HDR.

Dzięki zastosowaniu techniki panoramowania można swobodnie oddać wrażenie ruchu i pęd. Polega to na wykonywaniu zdjęć poruszającemu się przedmiotowi bądź żywej istocie w taki sposób, że osoba fotografująca podczas naciskania spustu migawki obraca aparat, utrzymując swój obiekt w jednym miejscu w kadrze. To, w połączeniu z długim czasem naświetlania, daje świetne efekty. Na zdjęciu widać nieruchomy obiekt (rowerzystę, samochód, biegacza) na bardzo rozmytym tle, co sprawia wrażenie, jakby ujęcie robione było w niezwykłym pędzie.

Kluczem do wykonania takiego zdjęcia jest dokładne śledzenie obiektywem ruchu danego obiektu, dlatego zwykle stosujemy tą technikę dla przedmiotów (lub osób) poruszających się po regularnym torze.

 

Czas naświetlania

Aby odnieść sukces w panoramowaniu, należy, pracując w trybie manualnym, wybrać odpowiednio długi czas otwarcia migawki, który zależeć będzie od prędkości poruszającego się obiektu. W wypadku jadącego rowerzysty lub galopującego konia będą to czasy od 1/30 do 1/60 sekundy. Im szybciej poruszający się obiekt (np. samochód wyścigowy) tym krótszy czas naświetlania (np. 1/125). Dzieje się tak dlatego, że szybko poruszające się obiekty łatwiej sfotografować bez dodatkowego poruszenia, ponieważ ruch śledzenia trwa krócej. Pamiętajmy jednak, że wraz ze wzrostem odległości od obiektu wrażenie prędkości maleje. Nawet jeśli fotografowany samochód jedzie bardzo szybko, a my jesteśmy od niego daleko, należy wybrać dłuższy czas migawki. Dobrze jest korzystać ze statywu, by mieć pewność, że nie zadrży nam ręka.

 

Technika

Najważniejsze jest odpowiednie śledzenie obiektu. „Łapiemy” go w kadr i wodzimy za nim aparatem już na chwilę przed naciśnięciem spustu migawki. Następnie delikatnie naciskamy spust, tak by uniknąć poruszenia.

Kończymy ruch śledzący chwilę po zamknięciu migawki. Należy zadbać o płynność (poruszając płynnie całym tułowiem).
Ważny jest też szybki autofocus!

 

Kompozycja

Na pierwszy rzut oka – tło jest tutaj nieważne, w końcu i tak będzie rozmazane. Nieprawda! Trzeba zrozumieć że to właśnie ciekawe tło ożywia całą kompozycję, wywołuje wrażenie ruchu. Efektowne smugi powstają z rozmazania detali, barwnych plam, kontrastów.

Prosty przykład: fotografujemy biegacza. Jeśli będzie biegł akurat wzdłuż kamiennego muru upstrzonego plakatami, nasze tło będzie barwne, ciekawe i niebanalne. Gdy natomiast uchwycimy biegacza na tle białego budynku…efekt panoramowania będzie niezauważalny, ponieważ zabraknie punktu odniesienia, elementu, który podkreśli ruch fotografowanego obiektu.

 

Pierwsze próby panoramowania mogą okazać się nieidealne. Jednak – jak zawsze – praktyka czyni mistrza i z odrobiną cierpliwości i wytrwałości można odnieść naprawdę niesamowite efekty! Do dzieła!