Ten, kto choć raz utracił cenne zdjęcia, wie, jak ważny jest back-up. W świecie fotografów istnieje zabawne, acz trafne powiedzenie: „Ludzie dzielą się na tych, którzy robią kopie zapasowe i tych, którzy będą je robili” (najpewniej dlatego, że jeszcze nie stracili ważnych danych). 

Najczęściej zrobienie kopii zapasowej naszych fotografii nie jest zajęciem pochłaniającym masę czasu, a niejednokrotnie potrafi oszczędzić nam wielu nerwów i niepotrzebnych stresów. Równie ważne jak robienie back-up’u jest dbanie o dane w taki sposób, by ich nie stracić. 

Żyjemy w erze, gdzie większość naszych prac zapisana jest na dysku komputera czy telefonu. Tracimy je, gdy dojdzie do awarii sprzętu, a mimo wciąż postępującej technologii trudno jest niekiedy odzyskać utracone dane. Czasami jest to wręcz niemożliwe. 

Back-up to nic innego jak trzymanie zdjęć w dwóch miejscach na raz, to zabezpieczenie się przed ewentualną utratą danych z naszego urządzenia. Gdy fotografią zajmujemy się poważnie, produkujemy ogromną ilość zdjęć, których jednak lepiej jest nie stracić. 

Jednym z najprostszych rozwiązań jest utworzenie kopii zapasowej na dysku zewnętrznym, zachowując jednocześnie zdjęcia na dysku komputera. Wiadomo, że nie jest to ultra logiczne rozwiązanie (w końcu przecież skończy nam się pamięć na komputerze), ale lepszy taki back-up niż żaden. Jednak kopię na dysku zewnętrznym dobrze jest mieć i połączyć ją z jeszcze jednym miejscem do przechowywania zdjęć. 

Opcją wartą rozważenia jest wykupienie miejsca w tzw. chmurze, czyli na internetowym dysku. Do wyboru mamy parę miejsc, np. OneDrive, dysk Google, iCloud. Warto je wybrać wybrać zgodnie ze swoimi potrzebami i systemem, z którym na co dzień najczęściej współpracujemy. Dysk w chmurze ma wiele zalet, możemy zadecydować o wielkości przestrzeni (np. OneDrive oferuje 1 TB pamięci za ok 30 zł/msc), a także podpiąć do naszego konta konta współpracowników, dzięki czemu wszyscy mają dostęp do danych materiałów. Dzięki przechowywaniu danych w chmurze, zawsze i z każdego miejsca mamy dostęp do swojej pracy i możemy dalej z nią działać (większość z dysków oferuje też aplikacje mobilne, gdzie dane są automatycznie synchronizowane między urządzeniami). 

Jeśli zaś chodzi o samo dbanie o dane, jedną z cenniejszych wskazówek niech będzie, by zawsze przed sesją sformatować kartę pamięci z poziomu aparatu – pozwoli to uniknąć ewentualnych błędów, które mogą zniweczyć nasze działania. Przy czym warto tutaj pamiętać o tym, by zawsze sprawdzić, czy karta pamięci została wyczyszczona ze wszystkich zdjęć z poprzednich sesji. 

Dodatkowe rady?

Zdjęcia z sesji warto zgrywać na dysk zewnętrzny i do chmury (albo też do katalogu Lightroom) jeszcze tego samego dnia. Nigdy nie wiemy, kiedy dany sprzęt (w tym karty pamięci) przestanie z nami współpracować. 

Warto pamiętać też o back-upie całego komputera, przynajmniej raz w tygodniu (o ile nie częściej), wówczas wszystkie dane, które w tej chwili przechowujemy na dysku stacjonarnym, zostaną zapisane w jeszcze jednym miejscu. 

Mamy nadzieję, że dzięki tym radom łatwiej będzie Wam zapanować nad swoimi danymi i nie będzie groziła Wam utrata jakichkolwiek danych.

O kompozycji pisaliśmy już niejednokrotnie. To jedna z najważniejszych spraw, jeśli chodzi o fotografię. W zasadzie to kompozycja i odpowiednio uchwycony kadr często decydują o tym, czy zdjęcie w ogóle przyciągnie uwagę odbiorców. Możemy bowiem sfotografować świetny portret czy super krajobraz, ale jeśli niewłaściwie je skomponujemy – stracą całą swoją magię i zniknie ich potencjał. Jednak możliwości kompozycji to nie tylko metoda „złotego środka” czy umiejscowienie głównego tematu w centrum. Jakie mamy jeszcze rodzaje kompozycji? 

W zależności od tego, na jaki rodzaj kompozycji się zdecydujemy, będziemy musieli zwrócić uwagę na to, w którym punkcie kadru występują tak zwane mocne punkty – czyli miejsca przecięcia linii dzielących obraz. Linie te zależą od wybranego rodzaju kompozycji – a nasz sukces zależy od tego, jak blisko mocnego punktu umiejscowimy temat zdjęcia (im bliżej, tym lepiej).

Najbardziej popularnym rodzajem kompozycji jest centralna, którą upodobały sobie osoby stawiające swoje pierwsze kroki w fotografii – być może dlatego, że jest uznawana za najłatwiejszą i najbezpieczniejszą. Jednak musimy pamiętać, że ona wcale nie pasuje do każdego rodzaju zdjęcia, często bowiem stają się one później nudne i płaskie. Dobrze jednak sprawdza się w fotografowaniu symetrycznych obiektów, dzięki czemu możemy podkreślić ich kształt i uwypuklić zalety. Warto wówczas zadbać o jednolite tło, by nie odwracać uwagi odbiorców. Sprawdza się więc w fotografii architektury czy żywności. 

Kolejnym często stosowanym rodzajem kompozycji jest tzw. zasadza trójpodziału – to znaczy, że dzielimy kadr na dziewięć równych części, a w miejscu styku przebiegających linii umieszczamy obiekt. Świecie sprawdza się w zasadzie każdym rodzaju fotografii. Zwraca uwagę na to, co ważne, przyciąga wzrok, warto jedynie pamiętać, by nasz temat zamykał cała kadr. Gdy fotografujemy portret i osobę umieszczamy w jednym z punktów styku, niech jej wzrok biegnie do środka kadru, nie na zewnątrz, wówczas kompozycja będzie zamknięta.

Kompozycja głębinowa to nic innego jak praca z przysłoną – najważniejszy obiekt umieszczamy najbliżej obiektywu, a kolejne punkt coraz dalej, przysłaniając przysłonę i dzięki temu wydobywamy z tła to, co najważniejsze. Zdobywamy tym samym więcej przestrzeni i mamy wrażenie wielowymiarowości. Na podobnej zasadzie działa obramowanie – tutaj główny punkt otoczony jest ramką, którą tworzy rozmyte tło. 

Kompozycja liniowa mówi nam o tym, by zdjęcie komponować tak, aby wzrok odbiorcy krążył po kadrze według naszych zamysłów. Zgrabnie przechodzimy z jednego punktu do drugiego, które umieszczone są wzdłuż pewnych linii, które prowadzą wzrok do centralnego punktu. To one nadają obrazowi dynamiki i energii. 

Warto pamiętać też o paru zasadach – przy wielu obiektach (do dziesięciu) najlepiej sprawdza się zamieszczenie w kadrze nieparzystej liczby. Jeśli skupiamy się na fotografii produktowej, mamy do wyboru dwie opcje – zamkniętą (wszystkie punkt na zdjęciu nie wychodzą poza kadr) i otwartą (wówczas możemy zostawić miejsce na domysły, umeisxmając pewne przedmioty częściowo poza kadrem) – nie możemy ich mieszać. 

Mamy nadzieję, że tym tekstem pomogliśmy Wam uszeregować swoją wiedzę. Pamiętajcie, że najlepiej jest ćwiczyć nową wiedzę w praktyce!

Jeśli jeszcze nie, to na pewno w przyszłości zdarzy Wam się podróżować samolotem i przewozić aparat. Z taką podróżą może wiązać się kilka pytań i niedopowiedzeń. Dziś postaramy się przedstawić parę zasad, których warto trzymać się, aby trasa przebiegła bezproblemowo, a nasz sprzęt nie ucierpiał. 

Powiemy, jak najlepiej spakować cały sprzęt, gdzie przewozić obiektywy, statyw czy akumulatory. Powiemy czy lepiej jest przewieźć aparat w bagażu podręcznym czy rejestrowanym. I na co uważać, by nic nie zostało uszkodzone czy skradzione. 

Na początku powiemy coś, co każdy podróżny powinien wiedzieć – elektronikę zawsze przewozimy w bagażu podręcznym.

W momencie, gdy sprzęt ulegnie uszkodzeniu w luku bagażowym, nie mamy prawa dobiegać się o odszkodowanie, a przewoźnicy ostrzegają bardzo wyraźnie, by w bagażu rejestrowanym nie nadawać wartościowych przedmiotów. Ponadto przepisy zabraniają przewożenia akumulatorów w luku. Jeśli z jakichś względów nie możemy przewieźć sprzętu w bagażu podręcznym, jesteśmy zobowiązani go zabezpieczyć, wyłączyć i nie przewozić z materiałami łatwopalnymi. 

Inaczej sprawa ma się ze statywem – ten z kolei może zostać uznany za niebezpieczne narzędzie, dlatego warto go rozłożyć na części i spakować do bagażu rejestrowanego. Pamiętajmy też, by dobrze go zabezpieczyć – każdy z nas przecież wie, jak obsługa lotniska traktuje nasze torby i walizki. 

Zwróćcie uwagę na przepisy mówiące o przewożeniu akumulatorów. To, czy i jak możemy przewozić baterie, zależy od ich pojemności. Limit to 100 Wh w przypadku akumulatorów litowo-jonowych lub 2 gramy litu w przypadku baterii litowo-metalowych. Na szczęście większość akumulatorów używanych w aparatach mieści się w tym limicie. Znowu – pamiętajmy, by dobrze je zabezpieczyć. Styki trzeba osłonić przed zwarciem, np. za pomocą taśmy izolacyjnej lub oryginalnego opakowania.

Dobrym pomysłem jest, by przewozić aparat w specjalnie przeznaczonej do tego torbie. Torby na aparaty w większości mają specjalne wzmocnione i i grubsze ścianki, które chronią aparat przed lżejszymi uderzeniami i obiciami A gdy potraktujemy ją jako nasz podręczny plecak, śmiało możemy tam też schować przedmioty potrzebne podczas lotu. 

Jeszcze jedna rzecz przemawia za tym, by przewozić sprzęt w bagażu podręcznym – na lotniskach dość często niestety zdarzają się kradzieże bagażu z luku. A bardzo często złodzieje mają dostęp do skanerów, które prześwietlają torby. By uniknąć przykrych niespodzianek (a często jest tak, że za „zgubiony” bagaż wyznaczana jest najwyższa kwota, która jednak niekiedy nie będzie w stanie pokryć kosztów naszego sprzętu) – lepiej mieć swój sprzęt przy sobie i nie narażać się na niepotrzebne niebezpieczeństwo. 

Ostatnia rzecz – musimy być przygotowani na kontrolę bezpieczeństwa, w trakcie której zostaniemy poproszeni o wyłożenie całego sprzętu w osobnym pojemniku. Możemy też zostać poproszeni o poddanie sprzętu kontroli na materiały wybuchowe – to standardowa procedura. 

Jak widzicie, przewożenie sprzętu fotograficznego w samolocie nie jest specjalnie skomplikowane. Mamy nadzieję, że rozwialiśmy Wasze wątpliwości. Szerokości!

Wielu fotografów, którzy na co dzień zajmują się fotografią, mówi, że efektowne zdjęcia i piękne obrazy nie są zasługą najlepszego na rynku sprzętu, ani też spektakularnych warunków przyrody. Chodzi o to, by mieć tzw. oko, czyli umieć wyłapać te chwile, które łapią za serce, te, które opowiadają historię i pozwalają nam poczuć emocje zarówno osoby fotografującej jak i fotografowanej. 

Jeśli chodzi o fotografię portretową, jeszcze jedna kwestia zdaje się być kluczowa. W portretach nie chodzi o to, by spotkać się na zdjęcia z piękną profesjonalną modelką, ustawić ją odpowiednio i fotografować pod najlepszym kątem. Dobre portrety to te, które ukazują charakter danej osoby, jej myśli, emocje i uczucia. Gdy widać moment wzruszenia, prawdy, ulotności chwili.

Zdjęcie powinno opowiadać historię. 

Bardzo wielu fotografów portretowych mówi, że ogromne znaczenie ma nasz kontakt z osobą fotografowaną, relacja między twórcą a modelem. Gdy osoba, którą fotografujemy, jest swobodna, dobrze czuje się na sesji, widać to w jej ruchach, w mimice, w oczach – są naturalne, prawdziwe, szczere – a o to przecież chodzi! 

Przede wszystkim musimy pamiętać, że nasz model to nie przedmiot. Spróbujmy nawiązać dobry kontakt, nie stawiać osoby w niezręcznej sytuacji, starać się rozluźnić atmosferę. Nie bójmy się rozmawiać w czasie sesji, o czymkolwiek – o pogodzie czy o filozofii. Stwórzmy ciepłą atmosferę, to na pewno widoczne będzie w efekcie końcowym!

Jeszcze przed sesją warto się skontaktować i omówić plan działania, pokrótce opowiedzieć o sposobie, w jaki pracujesz – to pozwoli lepiej Cię poznać, a model czy modelka będzie wiedzieć, na co się przygotować i jak podejść do sprawy. 

Na początku spotkania warto usiąść razem na moment i omówić sesję, swoje wzajemne oczekiwania, prośby i sugestie. Oboje będziecie wiedzieć, na czym stoicie, a przy okazji – możecie w tym czasie lepiej się poznać. 

W trakcie sesji nie bój się mówić, rozmawiać. Ważnym jest, by nawiązać nić porozumienia. W trakcie rozmowy – rób już zdjęcia, taka rozgrzewka pozwoli rozluźnić osobę przed obiektywem, a Ty zyskasz czas, by dostroić sprzęt. Pewnie pierwsze kadry nie będą nadawały się do użytku – to nic, z każdą chwilą będzie coraz lepiej. 

Co jakiś czas – jeśli Tobie to odpowiada – pokazuj zrobione już zdjęcia. Dzięki temu wiadomo będzie, o jaką pozę czy mimikę Ci chodzi, model czy modelka łatwiej wyczuje styl i klimat, w jakim fotografujesz. Pomocne przy tym będą także Twoje komentarze: dziękuj za dobry kadr czy jakiś konkretne ujęcie. Pamiętaj, że fotografia portretowa to połączenie rzemiosła z umiejętnościami komunikacji – w tej dziedzinie kontakt z drugim człowiekiem jest bardzo ważny. 

Jednocześnie unikaj tekstów, które wprawią w zamieszanie czy zepsują nastrój, nie każ na siłę się uśmiechać czy nie krytykuj. Lepiej opowiedz żart – uśmiech wyjdzie sam z siebie. Zawsze szanuj osobę, z którą pracujesz – nie daj jej odczuć niczego innego, nie ma na to miejsca. 

Przede wszystkim jednak – nie wpadaj w rutynę i każdego dnia rób to, co naprawdę kochasz, wówczas każda sesja będzie miała w sobie „to coś”. 

Często w świecie fotograficznym słychać dylematy pt. RAW czy JPEG? Którą opcję wybrać? Każda z nich ma swoje wady i zalety, jednak każdy fotograf, który poważnie myśli o fotografii, zaczyna działać na tzw RAWach. Czy nadal zastanawiasz się, jakie są różnice pomiędzy RAW a JPG? I czy warto fotografować w RAW? Dobrze trafiłeś, dziś postaramy się rozwiać wszystkie wątpliwości i niepewności.

Jak już wyżej pisaliśmy, najlepiej fotografować i zapisywać pliki w formacie RAW (dla początkujących RAW+JPEG). Dzięki RAW mamy jako fotografowie pełną kontrolę nad zdjęcie. Wiadomo, nie jest to antidotum na nieudane zdjęcia, jednak jest idealny dla osób zajmujących się świadomym fotografowaniem.

Co to jest RAW?

Nazywany jest cyfrowym negatywem ponieważ, aby zobaczyć co zawiera, trzeba go wywołać “w cyfrowej ciemni” czyli w odpowiednim programie np. Lightroom. Pamiętajmy, że podgląd wyświetlany przez aparat nie jest wyglądem RAW! Jest to obraz tylko JPEG, który powstałby przy aktualnych ustawieniach aparatu. RAW są to surowe pliki zapisu sygnału z matrycy w czystej postaci sprzed ingerencji procesora obrazu. Nie ma w nim informacji nawet o kolorze pikseli. Jest to format bezstratny z odwracalnym algorytmem.

Co to jest JPG?

Najbardziej popularny JPEG jest bardzo wygodnym sposobem zapisu zdjęć na kartach pamięci ale posiadającym pewne wady. Najpoważniejszą jest kompresja. Przy powstawaniu JPEG stosuję się  tak zwaną kompresję stratną czyli usuwane są z niego pewne informacje o obrazie. Niebezpieczeństwem są pojawiające się w przypadku nawet niewielkich kompresji tzw. artefakty, czyli efekty wizualne pogarszające odbiór obrazu. Widoczne są one szczególnie przy delikatnych i płynnych przejściach w kolorach, delikatnych szczegółach np. liniach, fotografiach przedstawiających regularne struktury. Warto także pamiętać, że JPEG zawsze współpracuje z 8 bitową głębią kolorów. Co nie przeszkadza finalnemu obrazowi (odpowiada temu, co może widzieć człowiek), ale w trakcie obróbki w cyfrowej ciemni lepiej jest używać większej głębi kolorów m.in. dla uzyskania lepszej jakości przejść tonalnych (to umożliwia np. RAW).

Co robić dalej, gdy działamy na pliku RAW?

Przede wszystkim otwieramy go w dedykowanym do wywoływania RAW programie graficznym. Potem w trakcie obróbki możemy wybrać ustawienia np. balansu bieli, kontrastu, odszumienia, kolorystyki i ostrości, można dokonać korekty wad obiektywów oraz korekcji obrazu.

Najważniejsze dla fotografa jest to, że pliki RAW mają po wywołaniu większą rozpiętość tonalną, lepszą przestrzeń barwową i pozwalają na korzystniejszą ekspozycję szczegółów, można je wyostrzyć i odszumić. Jednak efekty są widoczne po obróbce (wywołaniu) i oszlifowaniu w programie graficznym.

Wynik swoich prac może zapisać w nowym pliku JPEG, PSD lub TIFF ale informacja zawarta w oryginalnym RAW pozostaje nie zmieniona. Ten sam pilik można “wywołać na kilka odmiennych sposobów bez strachu o nadpisanie oryginału. RAW jest mniej czuły na prześwietlenia niż JPEG .

Jak widzicie, pliki RAW dają nam dużo większe możliwości i pozwalają na większą kontrolę nad jakością i ostatecznym efektem zdjęcia. Nie bójcie się, na początku może być trudno się przestawić, ale później – działanie na RAWach to czysta przyjemność!

Czy pamiętacie jeszcze czasy, gdy fotografowało się aparatami analogowymi? Do dyspozycji było jedynie 24 lub 36 klatek, zdjęcia wywoływało się w ciemni, a mało kto mógł być pewien efektu, który uda się uzyskać. Parę lat temu, gdy aparaty cyfrowe na dobre rozgościły się na rynku, mało kto sięgał po tzw. analogi. Jednak od niedawna stary sprzęt wraca do łask. Młodzi szukają skarbów w szufladach rodziców, dziadkowie uczą jak fotografować, a coraz więcej fotografów sięga po analogi, by urozmaicić swój warsztat. Jednak to, co dobre, nigdy nie przebrzmi, zawsze wygra. 

Następnych parę wpisów poświęcić chcielibyśmy fotografii analogowej. Wychwycić esencję i dać Wam to, co najlepsze. 

Tradycyjna fotografia jest wyjątkowa. Pozwala w pełni skupić się na każdym kadrze, dać upust fantazji, a jednocześnie zmusza nas do całkowitego skupienia i myślenia o tym, co konkretnie chcemy ukazać. Tutaj nie sprawdzają się „serie” – każde zdjęcie jest wyjątkowe. Każdemu trzeba poświęcić chwilę, by je zaplanować, przemyśleć i dopiero wówczas nacisnąć spust migawki. Ogromne znaczenie w fotografii analogowej ma film, jaki włożymy do aparatu – to od niego zależy efekt końcowy. Czy kolorowy czy czarno-biały? Jeśli czarno-biały, to czy do wykorzystania przy portretach czy krajobrazach, o jakiej tonacji, z jaką ziarnistością?

Dziś od tej kwestii chcemy zacząć – jaki czarno-biały film wybrać, na co zwrócić uwagę? 

Obecnie rynek fotografii analogowej mocno się skurczył i wybór filmów nie jest już tak wielki, jak kiedyś, jednak wciąż mnogość opcji potrafi przytłoczyć i zdezorientować. 

Dostępne filmy różnią się czułością, tonacją, zakresem szarości, ziarnistością – a także ceną. 

Zasadniczo współczesne filmy czarno-białe dzielą się na dwa rodzaje – takie z klasyczną strukturą i typu T. Czym się różnią? Typ T to mniejsza ziarnistość i lepsza ostrość, co sprawia, że efekt zasadniczo nie odbiega jakością od cyfrowego. 

Najpopularniejsza marka to Ilford. W ofercie znajdziemy filmy o bardzo szerokiej rozpiętości tonalnej (jak FP4 (ASA 125) oraz HP5 (ASA 400)). Są to filmy o klasycznej strukturze. To, co je charakteryzuje to duża gradacja szarości i kontrast – od głębokiej czerni, po śnieżną biel. Plusem jest ich odporność na prześwietlenia czy niedoświetlenia i błędy w procesie wywoływania – nadadzą się zatem dla początkujących adeptów fotografii czy odważnych eksperymentatorów. Podobnie dobre są też filmy Agfy (APX), Rollei (RpX), Fompana i Ilroda (PAN). Różnią się strukturą ziarna i tonacją, co wpływa na kontrastowość pojedynczych klisz.

Jeśli chodzi o filmy typu T, to trzeba nadmienić, że są one bardzo ostre i mają niewielkie ziarno, przy jednocześnie szerokiej tonacji – nawet przy wysokiej czułości. Aby nie było tak kolorowo – nie są one aż tak odporne na eksperymenty przy wywoływaniu. Do tej grupy zaliczyć można KOdak T-MAX, Fuji Neopan Acros i Ilford Delta. Są świetne do pracy, bardzo techniczne, gorzej sprawdzą się w fotografii artystycznej, bowiem wymagają dedykowanej chemii do kryształków T oraz dłuższego utrwalania. 

Jak widzicie – jest w czym wybierać. Przy decyzji kierujcie się tym, do czego chciecie wykorzystać dany film i co będziecie nim fotografować. 

Każdy z nas – fotografów mniej i bardziej profesjonalnych – przynajmniej raz zadał sobie pytanie, co jeszcze można zrobić, by osiągać lepsze efekty, które sprawią, że nasze fotografie będą jeszcze ciekawsze i piękniejsze. Wszyscy wiemy, że w świecie fotografii liczy się parę żelaznych zasad, ale tak naprawdę o sukcesie niejednokrotnie świadczą małe rzeczy, drobne detale, które w ostateczności drobnymi krokami budują cały obraz.

Gdy człowiek fotografuje, często w życiu codziennym zaczyna myśleć kadrami – zamiast całokształtu widzi detale, zwraca uwagę na światło, obserwuje świat pod odpowiednim kątem, ustawia fragmenty dnia tak, by nadać im sens i odpowiednio oddać znaczenie. To klucz do sukcesu – myślenie fotografią.

Co jeszcze sprawia, że nasze fotografie odniosą sukces? Oto garść refleksji i podpowiedzi. Mamy nadzieję, że okażą się być przełomowe.

Jak wiadomo – najważniejsze jest światło. Bez niego nie byłoby kolorów, kontrastu, nasycenia. Nie byłoby tego, co świadczy o fotografii: głębi. Dobre zdjęcie to dobre światło.

Mamy to szczęście, że w obecnych czasach możliwości sprzętu są ogromne. Wysokie ISO nie równa się już szumom, a jeśli ktoś ma zamysł i pomysł, to z odpowiednią wiedzą będzie umiał wykorzystać także światło zastane, przy niskim ISO, by później móc działać w postprodukcji.

Równie pomocna co ISO jest także matryca – nasz materiał światłoczuły – jej jakość będzie decydowała o efekcie końcowym. Podobnie rzecz się ma z wyborem obiektywów – jakość soczewek, materiał, z którego wykonane są powłoki mają kluczowe znaczenie. Wysokiej klasy obiektyw przechwytuje więcej kolorów, daje ostrzejszy obraz, tworzy całość. Utrwaliło się takie powiedzenie, że z dobrym obiektywem, a słabym aparatem zrobi się lepsze zdjęcie, niż świetnym aparatem ze złym szkłem. Prawda.

Wielką rolę odgrywa też pora dnia i warunki atmosferyczne. Każdy słyszał o Złotej Godzinie, czyli czasie wschodu i zachodu słońca, gdy natura daje nam piękne, pastelowe światło, które pozwala wyeliminować zbyt duży kontrast i wszelkie prześwietlenia. Wiadomo – nie zawsze uda nam się trafić na piękny wschód czy zachód słońca i nie zawsze efekt będzie taki, jakiego oczekiwaliśmy, jednak zawsze warto próbować i jednak włożyć trochę wysiłku, by fotografia olśniewała.

Warto więc sprawdzić dokładny czas wschodu i zachodu i być na miejscu sporo przed pojawianiem się i zniknięciem słońca – by nie uciekła nam żadna chwila, a my – byśmy mogli się przygotować. Zawsze warto też zerknąć na prognozę pogody – by nie zaskoczyły nas deszcze, mgły i zachmurzenie.

Dobrze jest też zaplanować światło – wiele zależy od kąta padania promieni słonecznych na dany obiekt, ukierunkowanie miejsca i jego położenie. Przed wyprawą dobrze jest zerknąć na mapę i lokalne strony internetowe. Gdy dobrze się przygotujemy, na fotografiach uda nam się oddać magię danego miejsca.

A jeśli na miejscu okaże się jednak, że pogoda nas zaskoczyła – to nic! Zawsze wykorzystujmy to, co dostajemy: pada? asfalt będzie jak lustro! mgła? przydymione światło do portretów! mocne słońce? idealnie do kontrastów przy fotografii krajobrazu i architektury! To fotograf decyduje jak pobawi się ze światłem i wykorzysta je najlepiej. Działanie w zaskakujących warunkach i inwencja świadczy o doświadczeniu fotografa. Nie bójmy się eksperymentować i stale dokształcać.

To pierwsza część nowego poradnika, w kolejnych będziemy mówić także o dobrym momencie (bo w życiu może nie warto na niego czekać, ale w fotografii zawsze), tematyce, ludziach, postprodukcji. Zapraszamy niedługo!

Każdy z początkujących fotografów w pewnym momencie dochodzi do wniosku, że dobrze byłoby móc swoją pasję przekłuć w formę zarobku – choćby po to, by móc inwestować w nowy sprzęt. Mimo że na początku cała sprawa może wydawać się dość trudna i skomplikowana, z czasem, zagłębiając temat krok po kroku, okaże się, że nie taki diabeł straszny, a sposobów zarabiania na fotografii jest nieskończenie wiele. Naprawdę! Jeśli tylko masz pomysł na siebie i talent, wiele możliwości stoi przed Tobą otworem. W dzisiejszym wpisie przygotowaliśmy trochę porad i propozycji, jak zacząć i co zrobić najpierw, by móc połączyć przyjemne z pożytecznym. 

Na samym początku, pamiętaj, że nie od razu Kraków zbudowano i każdy – nawet najbardziej profesjonalny fotograf – od czegoś zaczynał i się uczył. Doświadczenie przychodzi razem z praktyką, a człowiek uczy się na błędach: nie bój się więc je popełniać. W zasadzie istnieją trzy dziedziny, w których możesz stawiać swoje kroki jako fotograf: 

•  fotografowanie ludzi (wesela, portrety, zdjęcia biznesowe, do dokumentów)
•  zdjęcia produktowe (do katalogów czy na stronę internetową)
•  inne, np. retusz odbitek, fotografia stockowa. 

To, którym rodzajem fotografii zajmiesz się na poważnie, zależy od tego, co jest Twoją mocną stroną i w czym czujesz się najpewniej. Czy wolisz pracę z ludźmi i interakcję z nimi, umiesz współpracować, słuchać i prowadzić dyskusje o efekcie końcowym? Czy jednak cenisz sobie spokój i swoją obecność, pracujesz w ciszy i skupieniu? A może największą frajdę sprawia Ci praca zdalna, wolnego strzelca? Musisz odpowiedzieć sobie na te pytania, zanim przystąpisz do działania. Jedyna rada i sugestia: największy (i stosunkowo najszybszy) zarobek przynoszą zdjęcia ludzi, zdjęcia z eventów i fotografia produktowa. Na fotografii krajobrazowej zarabia wąska grupa ludzi, którzy mają świetny sprzęt i lata doświadczenia za sobą. 

Najczęstszym i niekiedy najtrafniejszym wyborem na początek jest fotografowanie ludzi. Istnieje jednak wiele innych możliwości. 

1. Fotografia ślubna

To dość wymagająca dziedzina i niekiedy ciężko jest się wybić, bowiem konkurencja jest spora, jednak w momencie, gdy zaskarbisz sobie sympatię klientów, na ilość pracy nie będziesz narzekać. Na początek zacznij od robienia zdjęć znajomej parze czy rodzinie. Jeśli spodobają im się twoje fotografie, to masz szansę na zamówienia od klientów.

2. Fotografia rodzinna

To bardzo szeroka kategoria: zdjęcia z urodzin, chrztu, rodzinnych imprez etc, jedna z najważniejszych pamiątek. Pierwszym krokiem Twojego działania powinno być założenie strony z portfolio, by móc dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Portfolio będzie przydatne w momencie, gdy zdecydujesz się na fotografię eventową: koncerty, imprezy, wydarzenia sportowe.

3. Zdjęcia niemowląt

Ostatnio coraz popularniejszy odłam fotografii, dość wymagający jeśli chodzi o wiedzę, jednak pod kątem sprzętu – mocno intuicyjny.

4. Fotograf w social media

Praca wolnego strzelca, dość duża niezależność. Obecnie większość firm istnieje na Facebooku i Instagramie, często potrzebują zdjęć swoich usług i produktów, regularnie i nieprzerwanie. Warto osobiście skontaktować się z nimi i zaproponować współpracę. 

5. Fotografia produktowa

Działa podobnie jak w przypadku social mediów, jednak wymaga dużo doświadczenia w branży. Jeśli lubisz robić zdjęcia przedmiotów, to możesz zacząć do szukania zleceń na portalach dla freelancerów.

6. Retusz

Wielu fotografów daje z siebie wszystko, jednak niekiedy efekty zdjęć pozostawiają wiele do życzenia. Jeśli znasz się na programach graficznych, śmiało możesz zaproponować fotografom czy firmom swoje usługi jako retuszer.

7. Banki zdjęć, czyli stocki

Dodaj kilka swoich realizacji do płatnych banków zdjęć. Pamiętaj jednak, że w tym wypadku jakość zdjęć musi być perfekcyjna, a zdjęcia na najwyższym poziomie. Tematyka – nieograniczona. 

Jak widzisz, istnieje wiele sposobów zarabiania na fotografii, na cokolwiek się nie zdecydujesz, pamiętaj, że zawsze trzeba dbać o wizerunek swojej marki. Prężnie działaj w social mediach, dbaj o kontakt z klientami. To na pewno zaprocentuje w przyszłości!

Niedawno w sieci ukazał się filmik Irene Rudnyk. Na co dzień artystka ta zajmuje się fotografią portretową, którą – jak sama mówi – zna jak własną kieszeń. W filmie postanowiła podzielić się swoją wiedzą z początkującymi fotografami i pomóc im udoskonalić portrety. Skupia się głównie na pracy w programie graficznym Photoshop, gdzie – z odpowiednią wiedzą i małymi sztuczkami – można znacznie poprawić wygląd modelki na zdjęciu. Film ukazuje 10 pomocnych tricków, które fotografka stosuje podczas retuszu, a dzięki którym modelki na fotografiach Irene zawsze wyglądają świetnie. 

Pierwszą rzeczą, na którą Rudnyk zwraca uwagę, jest możliwość zmiany proporcji zdjęcia bez jego kadrowania. Gdy w czasie retuszu okaże się, że gdzieś zostawiliście za mało miejsca, wówczas wystarczy rozszerzyć obszar roboczy, zaznaczyć obszar zdjęcia, gdzie tło jest rozmyte i z pomocą narzędzia „przekształć swobodnie” > „zniekształć” rozciągnąć ten obszar do brzegów kadru.

Kolejną sztuczką jest sprawienie, by nogi modelki stały się bajecznie długie. Całość polega na tym samym, co ostatnio, jednak tym razem obszar roboczy rozszerzamy w dolnej części zdjęcia, a w rozciągniętym obszarze muszą znaleźć się nogi modelki mniej więcej od połowy uda. 

Gdy chodzi o to, by nadać objętości fryzurze modelki, wtedy warto sięgnąć po narzędzie „formowanie” i małymi ruchami „zawijania w przód” (narzędzia oznaczonego ikonką palca) zwiększyć objętość włosów. 

Jeśli zależy wam na wydłużeniu szyi modelki, Rudnyk znowu odsyła do w/w narzędzia – wówczas pędzlem podobnym wielkością do twarzy, obniża się pozycję ramion. 

Kolejną rzeczą, o której przypomina fotografka, jest możliwość wyrównania kolorytu skóry – jednak tutaj należy pamiętać, że nie w każdym ujęciu możliwa jest a opcja i nie zawsze efekt będzie wyglądał naturalnie. Wciąż – bywa to przydatne przy edycji portretu i znacznie upraszcza pracę. 

Irene uczula też, by dobrze znać program i pamiętać o wszystkich jego możliwościach. W filmiku przypomina o pracy na warstwach i o możliwościach, które za tym idą (wprowadzenie zmian tylko na wybranych partiach zdjęcia za pomocą maski). 

Bardzo przydatna i ważna jest kolejna sprawa, którą porusza Rudnyk. Mowa mianowicie o wyostrzeniu zdjęcia za pomocą filtra górnoprzepustowego. Większość zaawansowanych portrecistów zna tę sztuczkę. Na górnej warstwie stosowany jest filtr górnoprzepustowy. Warstwę następnie miesza się w trybie „nakładka”, „łagodne światło” lub „ostre światło” i w zasadzie – gotowe. Należy pamiętać, by nie przesadzić, wówczas efekt będzie bardzo nienaturalny. 

Rudnyk pod koniec nagrania wspomina też o warstwie „kolor selektywny”, która daje wiele możliwości pracy i udoskonalenia zdjęcia (to tyczy się nie tylko portretów!). Dzięki niej możemy dostosować kolorystykę i urozmaicić przekaz. 

Ostatnią rzeczą jest warstwa „krzywe” służąca do przyciemnienia brwi i rzęs. Z jej pomocą przyciemniamy całe zdjęcie, a później białym pędzlem ze zmniejszonym kryciem malujemy po brwiach i rzęsach. 

To już wszystkie techniki i sztuczki, którymi podzieliła się Irene. Większość z nich jest dobrze znana, a wszystkie są naprawdę mało skomplikowane i nietrudne, a pomagają w ulepszeniu portretów. Świetnie posłużą tym, którzy są dopiero na początku swojej drogi z retuszem. Te wskazówki warto zapamiętać i wykorzystać w odpowiednim momencie. 

Czujecie się znudzeni kolejnymi podobnymi do siebie portretami, takimi samymi pozami, minami, ustawieniem modelek? A może nie zadowalają Was już zwyczajne fotografie, pełne powtarzających się elementów i motywów? Macie wrażenie, że rynek fotograficzny nie ma Wam nic nowego do zaoferowania? A czy słyszeliście kiedyś o podwójnej ekspozycji? Ona może odmienić Wasze spojrzenie i podejście do fotografii. 

Funkcja double exposure w aparacie

To nic innego, jak połączenie dwóch nachodzących na siebie fotografii tak, by tworzyły wspólnie jedną całość. Sarah K. Byrne, fotografka z Portland, do podwójnej ekspozycji używa swojego aparatu, który ma wbudowaną ww. funkcję. Robi dwa zdjęcia. Pierwsze zdjęcie zawsze robi ciemniejsze, aby rozjaśnić je światłem z drugiego ujęcia. Krótko po odkryciu tej funkcji w swoim Canonie, Byrne poszła o krok dalej. Połączyła zwykły, przyciemniony portret ze zdjęciem krajobrazu, tworząc tym samym serię odrealnionych, niemalże magicznych obrazów. 

Zabawa w programie do edycji

Efekt podwójnej ekspozycji można osiągnąć także w procesie edycji, dzięki odpowiedniemu oprogramowaniu. Najprościej – co dość oczywiste – będzie zadziałać w Adobe Photoshop. Przy zdjęciach z tym efektem należy pamiętać o kilku podstawowych rzeczach:

— doborze zdjęć — główny motyw na jasnym tle, a zdjęcie drugoplanowe – nieodwracające wzroku

— mieszaniu zdjęć kolorowych z kolorowymi, i czarno-białych z czarno-białymi

— wyrównaniu balansu bieli między nimi. 

Gdy mamy opanowane te podstawy i wybrane zdjęcia, zaczynamy pracę. Dobieramy odpowiedni motyw i wówczas nie pozostaje nic innego jak przełączenie trybu mieszania na „ekran” i dopasowanie zdjęć, aby motywy się odpowiednio przenikały. Wybrane pliki wywołujemy osobno, regulując kontrast, balans bieli, poziom wyostrzenia i inne podstawowe parametry zdjęciowe. Następnie obrazy, które zamierzamy połączyć, wklejamy do jednego pliku – każdy na osobnej warstwie. Kluczowe aspekty wpływające na wygląd ostatecznego obrazu są trzy: kolejność warstw, stopień przezroczystości poszczególnych warstw oraz sposób ich łączenia/nakładania.

A w zasadzie to po co? 

Zastosowań podwójnej ekspozycji jest wiele – od czysto utylitarnych i technicznych po kreacyjne i nastrojowe. Te pierwsza mogą być reklamowe lub edukacyjne czy techniczne np. zdjęcia motocyklisty wykonującego efektowne skoki w powietrzu czy księżyca wędrującego nocą po niebie. W podobny sposób powstaje też wiele fotografii reklamowych przedstawiających bajkowe kompozycje przeczące prawom fizyki.  Warto skorzystać z tej techniki podczas fotografowania portretów, np. dodając do czyjegoś wizerunku ciekawą fakturę. Odpowiednio regulując proporcje jasności i przezroczystości części składowych, możemy uzyskać nastrojowe efekty, np. łącząc czyjś wizerunek z fotografią partytury zapisanej gęsto nutami albo ze zdjęciem ciemnej ściany lasu.