Wiosna przyszła do nas niespodziewanie i rozgościła się na dobre. Każdy, kto zimą fotograficznie hibernował, od jakiegoś czasu coraz chętniej wychodzi na zewnątrz, by móc uchwycić piękno natury, kwiaty budzące się do życia, różowo-pomarańczowe zachody słońca i okwiecone pola i łąki. A gdyby tak do tej scenerii zaprosić modelkę tudzież modela i pokusić się o fotografowanie portretów? Wiosenny krajobraz, piękna dziewczyna, Ty i Twój aparat, czego chcieć więcej? Mamy dziś dla Was garść porad, dzięki którym Wasze zdjęcia portretowe staną się jeszcze lepsze.

1. Obserwuj światło

Jesteśmy zwolennikami naturalnej fotografii i wychodzimy z założenia, że najlepiej jest zrobić porządne zdjęcie „z puszki”, by później móc jak najmniej ingerować w nie w procesie postprodukcji. Z tego powodu zawsze, ale to zawsze, warto jest zadbać o światło. Najpiękniejsze portrety wychodzą, gdy złapiemy wchodzące lub zachodzące słońce. Niekiedy też dobrze jest schować się nieco do cienia (gdy np. fotografujemy w południe) – wówczas poszczególne partie ciała modelki będą równomiernie doświetlone. A dla odważnych i lubiących eksperymentować – rada: fotografujcie pod rozproszone światło (pojawiające się wówczas bliki potrafią zauroczyć każdego), dobrze zrobiony portret w ten sposób może przyćmić każdy inny „klasyczny”.

2. Daj się ponieść chwili

Przed sesją ustal miejsce, w obrębie którego będziecie fotografować jednak nie staraj się przygotowywać całego scenariusza – niekiedy ścisłe trzymanie się planu daje skutek odwrotny od zamierzonego. Pozwól sobie na spontaniczność, wybierzcie się na fotograficzny spacer i w czasie jego trwania wypatrujcie ciekawych spotów – zawsze znajdzie się miejsce, które oczaruje. Ustaw modelkę w młodych liściach, niech usiądzie nad wodą, zbliży do twarzy bukiecik polnych kwiatów.

3. Nie bój się niekorzystnej scenerii

Nawet wiosną sceneria potrafi niemiło zaskoczyć – może być brudno, zimno czy nieprzyjemnie. Warto wówczas zapamiętać parę rzeczy: zadbaj o modelkę, biorąc ciepłe ubranie i coś gorącego do picia. A jeśli chodzi stricte o fotografowanie, to pamiętaj, że nawet z niekorzystnego krajobrazu można wykrzesać cuda. W momencie, gdy pojawią się kłopoty z tłem, weź do ręki obiektyw stałoogniskowy i działaj na najmniejszej przysłonie rzędu f/1.4 czy f/1.8. Uzyskasz wówczas piękne rozmyte tło, skupisz się na modelce i „uratujesz” scenę świetnym bokehem.

4. Pamiętaj o podstawowych zasadach portretu

Poza wykorzystaniem wiosennego światła, ubraniem portret w kwiaty i kolory, pamiętaj też o uniwersalnych zasadach fotografowania portretu. Uważaj na horyzont – by nie przechodził na wysokości głowy, przez głowę (podobnie lampy, latarnie, ławki – niech nie „wychodzą” z głowy).

Równie czujnym bądź, gdy fotografujesz kontrastowe sceny – pamiętaj, by nie przepalić jasnych partii zdjęcia, wówczas zamiast np, błękitnego nieba otrzymacie jasną plamę. Poza przepaleniem, zaprzyjaźnij się także z punktową ostrością – zawsze skupiaj się na oczach, to one są „clue” portretu, w nich najczęściej siedzi jego głębia.

No i przede wszystkim – wiedz, że mniej znaczy więcej – także w fotografii. Gdy robisz portret, skup się na modelce, nie na krajobrazie. Nie „umajaj” zdjęcia w kwiaty, ptaszki i wiele punktów „najważniejszych”, bo wówczas odbiorca nie skupi się na niczym.

Jak cię widzą, tak cię piszą. Diabeł tkwi w szczegółach. Znasz te powiedzenia?
W biznesie jak w życiu – trzeba pokazać się z jak najlepszej strony. A żeby to zrobić trzeba stworzyć swój wizerunek: ciepły, godny zaufania, swobodny, a jednocześnie – profesjonalny i zdyscyplinowany. Obojętnie o jakiej branży mówimy, wizerunek jest ważny!

I tutaj na scenę wkracza fotograf, który jest idealną pomocą w jego tworzeniu. Zdjęcia wizerunkowe to wizytówka danej firmy, muszą przyciągać i wzbudzać pozytywne odczucia. Rolą fotografa jest wydobyć to, co najlepsze i przedstawić to – jeszcze lepiej.

Wchodzisz w świat fotografii biznesowej i jeszcze nie do końca wiesz, z czym to się je, jak zacząć, jakich zasad przestrzegać? Trafiłeś idealnie. Ten poradnik rozwieje Twoje wątpliwości i pomoże rozwinąć skrzydła.

1. Zadbaj o rozmowę wstępną

Klienci lubią, gdy traktuje się ich poważnie. W momencie, gdy dostajesz zapytanie o sesję wizerunkową zamiast standardowego „zapraszam do współpracy”, zadaj pytania o to, czego się oczekuje. Gdzie mają się odbyć zdjęcia, na ile osób, o jaki efekt finalny chodzi? To podstawowe pytania, które należy zadać by odpowiednio się przygotować i nie zawieść zaufania klienta.

2. Wspólnie zadbajcie o wygląd

Podczas rozmowy poproś klienta, by ubrał się schludnie i starannie, a przy tym wziął ze sobą komplety ubrań na zmianę po to, by w czasie sesji można było je płynnie zmienić i uatrakcyjnić finalny efekt fotografii. Makijaż ma być delikatny, choć dokładny – by cera wyglądała gładko i promiennie. Zapewnij także o swobodnej atmosferze i w zależności od formy Twojej pracy – o pomocy w pozowaniu bądź też ustawieniu modela.

3. Unikaj artyzmu

Fotografia jest sztuką, wiadomo. Jednak niekiedy warto powstrzymać swoją wesołą twórczość i skupić się na pracy. W fotografii biznesowej nie ma miejsca na efekty specjalne, na nadmiar kolorów czy artyzm. Ma być prosto, gładko i bez upiększeń. Profesjonalnie i z klasą.

4. Wyróżnijcie się

Pomyślcie z bohaterem sesji o tym, co wyróżnia jego biznes na tle innych i dlaczego. Czy jest wizażystą, tancerzem, a może prowadzi finansowy biznes? Spotkajcie się w miejscu działania tej osoby, by uchwycić ją w naturalnym środowisku. Może w trakcie pracy? Albo z narzędziami, z którymi pracuje na co dzień? To najlepszy sposób na to, by daną osobę przedstawić jako eksperta w swojej dziedzinie, jednocześnie czyniąc ją bardziej przystępną.

5. Perfekcyjna obróbka

Jak wiadomo, postprodukcja jest bardzo ważna – szczególnie w momencie, gdy zależy nam na perfekcyjnym dopracowaniu fotografii. Po pierwsze, jako fotograf: musisz się przyłożyć.W przypadku sesji biznesowych warto postawić na naturalne kolory i retusz. Cały proces wygląda następująco: obróbka zdjęć w Lightroomie; balans bieli, kontrasty, tonacja na krzywych, ostrość oraz sekcja HSL, a następnie retusz w Photoshopie; metoda frequency separation, dodge & burn. Nie ma w tym nic wyszukanego, jednak trzeba pamiętać o dokładności i precyzji. Pracujesz na swoją markę.

Sesja wizerunkowa może działać na korzyść dwóch stron – dla Twojego klienta i dla Ciebie. Zadbaj o to.

Fotografia produktowa to od lat jedna z najprężniej rozwijających się dziedzin fotografii. Żyjemy w świecie, którym rządzi produkt i nasze być albo nie być często zależy od tego, jak postrzegają nas współpracujące z nami osoby czy klienci. Dobry wizerunek = dobre zdjęcie, dobre zdjęcie produktu, który oferujemy. A na nie składa się wiele czynników: światło, sprzęt, odpowiednie pomieszczenie, działania w postprodukcji.

Dziś podpowiemy Wam, jak zacząć swoją przygodę z fotografią produktową. Będzie o warunkach koniecznych, sprzęcie i pomocnych trickach. Ciekawi? Zapraszamy!

Fotografia produktowa ma wielorakie zastosowanie. Może być to sprzedaż przedmiotów na portalach aukcyjnych, ale też zdjęcia do katalogów czy do broszur. Jak wiadomo, prezentacja sprzedawanego produktu ma ogromne znaczenie, a dobre zdjęcie produktowe przyciągnie odbiorcę, co z pewnością ułatwi sprzedaż. Jedną z najlepszych rad, jakie można usłyszeć brzmi: zdjęcia produktowe nie mają być artystyczne, ani przesadnie podrasowane – za to, mają być porządnej jakości i nie przekłamywać rzeczywistości.

Sprzęt

Na sam początek wystarczy aparat z porządnym obiektywem stałoogniskowym o minimalnej przysłonie f/1.8. Dzięki temu osiągniemy – bardzo pożądaną – małą głębię ostrości, która pozwoli nam na wyodrębnienie przedmiotu z tła.

Dla osoby, która nie chce od razu zakładać studia, wystarczy podstawowy sprzęt i miejsce. Biały stół, biała ściana, dobre lampy o jasnym świetle, biała parasolka, softbox 60×60 cm i statyw. Białe tło jest najlepszym do fotografii produktowej, gdyż nie odciąga uwagi od głównego punktu zdjęcia. Warto także pokusić się o zainwestowanie w zwykłą szybę. Gdy postawimy na niej produkt, w szybie powstanie jego odbicie, co uatrakcyjni zdjęcie.

Światło

Fotografie mają wiernie odwzorowywać dany produkt, nie ma więc tutaj miejsca na wyszukane artystyczne zabiegi, grę światłocieniem czy zabawę przysłoną. Dobre lampy o jasnym świetle połączymy z softboxem, który da miękkie, rozproszone światło (a w przypadku błyszczących, lakierowanych przedmiotów – będzie towarzyszył im równomierny blik). Parasolki mogą być dobrym rozwiązaniem, ale jedynie wówczas, gdy nie fotografujemy przedmiotów odbijających źródło światła. Dobrze jest pamiętać, że ten sprzęt zadziała jedynie wtedy, gdy samo pomieszczenie, w którym fotografujemy będzie jasne – najlepiej działać w godzinach wczesnoporannych, gdy światło jest łagodne.

Postprodukcja

Gdy wykonamy porządne, jasne zdjęcie bez nadmiernych cieni, fotografia sama się obroni. Należy pamiętać o tym, że żadne „artystyczne” presety nie będą naszym sprzymierzeńcem. Używanie filtrów kojarzy się z amatorstwem, dobrze o tym pamiętać. Fotografie produktowe powinny być jak najbardziej naturalne i szczere.

Poza tym, warto pamiętać o czterech najczęściej spotykanych ujęciach w fotografii wszelkiej maści produktów. Ujęcie „z lotu ptaka”, do którego użyjemy obiektywu o ogniskowej 35 mm. Z ang. „flatlay”, czyli płaski widok z góry jest bardzo pożądany. Drugie ujęcie to: zdjęcie pod kątem 45 stopni, najbardziej artystyczne, które wzmacnia uczucie trójwymiarowości i pozwala spojrzeć na przedmiot w bardziej naturalny sposób. Kadr z poziomu oczu daje oglądającemu poczucie, że znajduje się na tym samym poziomie, co fotografowany przedmiot i pokazuje mu go w „najprawdziwszej” perspektywie. Do takich kadrów, podobnie jak do robienia zdjęć pod kątem 45 stopni najwygodniejszy będzie obiektyw o ogniskowej od 85 do 135mm. Ostatnim rodzajem jest zdjęcie close-up czy makro, który pozwoli skupić uwagę oglądającego na przedmiocie i wyodrębni go z tła, które może przeszkadzać w odbiorze.

Wielu z nas jest miłośnikami czworonogów. Kochamy psy. Są naszymi przyjaciółmi, wiernymi druhami i towarzyszami w sporcie czy w długich górskich wędrówkach. Mówi się, że pies jest najbardziej lojalną z istot. Kto zaprzeczy tym słowom?

Jeśli jesteście na bieżąco z newsami fotograficznymi, to pewnie zdążyliście zauważyć, że w ostatnim czasie prężnie zaczął rozwijać się pewien nurt. Fotografia psów. Jest wiele nazwisk, które zasługują na uwagę: Alicja Zmysłowska, Martyna Ożóg, Natalia Śliwińska. A to dopiero początek.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak robić dobre zdjęcia z psami w roli głównej? Jak trzeba się przygotować jakie należy mieć podejście, co jest najważniejsze, by nasze fotografie miały „to coś”? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Dziś oddajemy w Wasze ręce know how psiej fotografii.

 

Zacznij od psychologii

Przede wszystkim w tego rodzaju fotografii musisz pamiętać (i wbić sobie do głowy), że po pierwsze – pies nie będzie tak wdzięcznym modelem, jak człowiek. Nie zapozuje w sposób, jakiego będziesz od niego oczekiwał, nie uniesie podbródka, a nade wszystkim – nie będzie stał w bezruchu, czekając, aż Ty zrobisz wymarzoną, zaplanowaną fotografię. Pamiętaj więc, że jeśli samą sesję zdjęciową zaplanujesz na godzinę, dodaj do tego jeszcze minimum jedną na przygotowanie psa, na zapoznanie się z nim, zbudowanie zaufania (nie każdy psiak to przyjacielski zwierz o imieniu Lessie). Pamiętaj o jeszcze dwóch rzeczach: po pierwsze, zapoznaj się z behawiorem psów, by ułatwić sobie pracę z modelem i uniknąć agresywnych zachowań. A druga sprawa: poznaj obecnie panujące w świecie kynologicznym metody szkoleniowe. Bowiem w momencie, gdy właściciel nie będzie umiał poradzić sobie z własnym czworonogiem, to Ty będziesz musiał przejąć rolę psiego tresera i zachęcić zwierzaka do współpracy. W przeciwnym razie sesja może po prostu się nie udać.

 

Skup się na kadrze

Ważne jest, by nie zamknąć psa w kadrowej klatce i uchwycić go w pełnej ostrości. Także, po pierwsze, zainwestuj w obiektyw z celnym, szybkim AF, gdyż fotografia psów jest dynamiczna i zmienna i w każdej sekundzie może trafić się idealne ujęcie. Nie da się go później zainscenizować a najgorsze, co może przytrafić się fotografowi psów, to świetne, wymarzone – ale nieostre – ujęcie. Pamiętaj też o „oddechu w kadrze” (to samo tyczy się fotografii portretowej) – chodzi o to, by przed psem, w kierunku, w którym zwierzę spogląda czy się kieruje, zostawić trochę przestrzeni. Inaczej uzyskasz efekt klatki, co będzie źle wyglądało i może być gorzej odbierane.

 

Pamiętaj o perspektywie

Znasz określenie „żabia perspektywa”? Fotografując, zniżasz się wówczas jak najbardziej, by uchwycić kadr z najniższej perspektywy. Zniż się więc do psiej perspektywy, a uzyskasz najlepsze ujęcie, które zostanie bardzo dobrze odebrane. Dlatego też nie bój się położyć na ziemi. Natomiast jeśli przestrzeń za psem nie wygląda atrakcyjnie, spróbuj skierować aparat w górę lub w dół w poszukiwaniu ciekawszego tła, czyli innymi słowy użyj jako scenerii nieba, konarów drzew albo podłoża. Ponadto, zdjęcia zrobione z góry, poza wspomnianą wyżej zaletą, sprawiają, że głowa psa wygląda na większą od reszty ciała, co nadaje zdjęciu nieco komicznego wyrazu, a tym samym wywołuje uśmiech u odbiorcy.

 

Pozwól psu być sobą

Gdy fotografujesz w plenerze, daj psu przestrzeń, by mógł po swojem poznawać świat. Dzięki temu zarówno Twój model jak i zdjęcia będą jak najbardziej naturalne. Niech się rozgląda, wykazuje zainteresowanie. Niejednokrotnie fotografia, na której pies jest w „swoim” świecie bardziej przyciąga uwagę niż ta, na której psiak nieco wymuszenie spogląda w obiektyw. Nie bój się także oddawać detali: zbliżenie na ocz, nos czy łapy nadaje zdjęciu magii i pozwala ukazać cechy charakterystyczne czworonożnego bohatera.

 

zdjęcia: Beata Patrzałek i Alicja Zmysłowska

Dziś będzie o świetle studyjnym i o tym, jak robić dobre zdjęcia z wykorzystywaniem odpowiedniego oświetlenia w studio. Powiemy też parę słów o rodzaju światła, o wadach i zaletach poszczególnych z nich.

Jak wiadomo, podstawą każdej fotografii jest światło. Bez niego żadna fotografia by nie istniała. Jednak światło światłu nierówne.

Jak wiecie, każdy przedmiot rzuca cień. Niekiedy ten cień jest bardzo wyraźny, kiedy indziej zaś – ledwo go widać Jest to zależne od stopnia rozproszenia światła. Mamy więc światło nierozproszone (inaczej twarde lub skierowane) i rozproszone (zwane także miękkim).

Światło skierowane lub twarde to właśnie to, które tworzy ostre, wyraźne cienie. Dzieje się tak, gdy źródło światła jest małe w stosunku do oświetlanej sceny/przedmiotu. Najbardziej znanym jego źródłem jest słońce w pogodny, bezchmurny dzień – najbliżej zenitu. W fotografii portretowej takie światło nie jest pożądane, jako że tworzy ostre, nieprzyjemne cienie na twarzy modela. Uwidoczniają się wówczas zmarszczki i nieładne zniekształcenia.
Podobnie rzecz ma się, gdy mówimy o świetle sztucznym.

W portrecie studyjnym ostre, skierowane światło jest stosowane do uzyskania dramatycznych efektów, choć jest ono bardzo trudne do kontrolowania i trzeba być nie lada mistrzem, aby je dobrze wykorzystać Dlatego też najczęściej w studio używa się światła miękkiego, które pozwala wydobyć z fotografii głębię.

Światło rozproszone pozostawia cienie o miękkich konturach, nie powodując wyraźnych kontrastów i zauważalnych granic pomiędzy światłem, a cieniem. Powstaje ono zazwyczaj poprzez odbicie lub rozproszenie źródła światła blendą lub dyfuzorem w postaci softboxa lub innego półprzezroczystego materiału. W przypadku światła słonecznego, rolę dyfuzora mogą przybierać chmury.

 

Elementem równie ważnym co rozproszenie światła jest także kierunek jego padania. Od niego zależy, z której strony otrzymamy cień, a z której światło na fotografii. Ważna jest także pozycja aparatu względem źródła światła. Standardowa rada brzmi: „Miej zawsze słońce za ramieniem” (nie tylko słońce, lecz każde światło, z którym pracujemy).

W ten sposób można uzyskać poprawne, lecz mało interesujące oświetlenie przednie, w którym obiekt jest równomiernie rozjaśniony, a cienie są niemal niewidoczne, ponieważ znajdują się za obiektem. Zdjęcie jednak będzie ciekawsze, jeśli właściwie pobawimy się z oświetleniem bocznym lub tylnym, w którym cienie są widoczne na zdjęciu.

Dobry fotograf, Zanim wykona zdjęcie, poświęca chwilę na rozpatrzenie swoich możliwości. Czy zmiana pozycji pokaże scenę w bardziej interesującym świetle? Czy można przesunąć obiekt względem światła lub światło względem obiektu, by osiągnąć bardziej zadowalający wynik?

Gdy znasz podstawowe prawa rządzące światłem w fotografii, możesz zacząć eksperymentować. I zrobić zdjęcie…pod światło (tak, to możliwe!). To jeden z największych tematów tabu w fotograficznym świecie, gdzie niegdyś panowało przekonanie, że fotografowanie pod światło to największy błąd, jaki można popełnić. Zdjęcia pod światło źle wyglądały, a wynikało to z braku umiejętności obsługi aparatu i braku zaufania do jego systemów pomiarowych (które dekadę temu były lata świetlne przed tymi, które znamy dziś). Podstawową przyczyną niepowodzenia fotografii wykonanych w takich warunkach jest silne niedoświetlenie, zazwyczaj pierwszego planu lub głównego obiektu (np. portretowanej osoby), gdyż – w przeciwieństwie do ludzkiego oka – aparat nie umie równomiernie oświetlić cienia, który pada na twarz osoby stojącej pod światło i tła. Dlatego na zdjęciu albo będzie dobrze widać góry i jezioro skąpane w słońcu, albo naszego modela stojącego plecami do światła.

Współcześnie, by wykonać poprawie fotografię pod światło, wystarczy prawidłowo ustawić parametry w aparacie. Zdecydowana większość aparatów cyfrowych pozwala użytkownikowi wybierać spośród trzech sposobów pomiaru światła: matrycowego, centralnego (zwanego też centralnie ważonym) i punktowego. Centralny, tak jak matrycowy, bierze pod uwagę natężenie światła w całym kadrze, ale największą wagę przywiązuje do środkowej części klatki (stąd nazwa), dlatego łatwiej przewidzieć jak się zachowa. Wystarczy umieścić obiekt, który chcemy prawidłowo naświetlić w centrum kompozycji, zablokować ekspozycję, naciskając spust migawki do połowy, przekomponować do kompozycji pożądanej i zrobić zdjęcie. To się musi udać!

 

Do dzieła!

Przyszła zima, a Wy najchętniej zaszylibyście się pod kołdrą, zajęli fotografią produktową albo studyjną, a najchętniej – to hibernowalibyście do wiosny? Nie ma takiej opcji! Pamiętacie nasz poradnik, w którym pokazywaliśmy jak robić dobre zdjęcia jesienią? Dziś przyszła pora na parę porad, które na pewno przydadzą Wam się o tej porze roku, bo choć śniegu jeszcze nie ma, to warto przygotować się zawczasu, prawda? Oto parę najważniejszych porad, bez których fotograficzną zimą ani rusz.

1. Ubierz się ciepło

Pewnie brzmi to trywialnie i część z Was zadała sobie właśnie pytanie, o co tu chodzi. Ale przecież – kto nie lubi być w pełni skupionym i zrelaksowanym podczas pracy? Nie ma nic gorszego niż brak nastroju i energii do wykonania zadania, a umówmy się: gdy jest zimno, człowiek traci siły witalne i nie tryska zbytnio entuzjazmem. I jak tu zrobić dobre ujęcie, gdy w głowie ma się jedynie chcę do domu, zamarzam! ? O ciepłej kurtce, butach, szaliku i czapce chyba nie trzeba nikomu przypominać. A jeszcze drugie rękawiczki (na wypadek, gdyby te bez palców okazały się niewystarczające) i grube skarpety to klucz do sukcesu!

 

2. Zadbaj o aparat

Sprzęt nie lubi mrozu ani wilgoci. Baterie wytrzymują o wiele krócej w zimnie niż w cieple, warto więc zaopatrzyć się w zapasowe akumulatory. Warto trzymać je w ciepłym miejscu, np. w wewnętrznej kieszeni kurtki, a nie w torbie czy plecaku. Gdy już skończycie fotografować i wrócicie do ciepłego pomieszczenia, nie kładźcie sprzętu obok kominka czy grzejnika i nie wyjmujcie go z torby, dajcie odtajeć przez kilkadziesiąt minut – elektronika nie znosi dużych wahań temperatur!

 

3. Odpowiednio ustaw ekspozycję

Światłomierz w aparacie dobiera uśrednione parametry, umożliwiające odpowiednie naświetlenie. I daje to świetne wyniki! Jednak dobór odpowiedniej wartości jest możliwy dopiero wówczas, gdy część kadru zajmuje niebieskie niebo, zielona trawa, drzewa czy fragment, który wypełnia jakaś osoba. Śnieg odbija zdecydowanie więcej światła, niż zwykły, letni krajobraz. Aparat odbiera to światło, a ponieważ zawsze prуbuje ustawić uśrednioną wartość ekspozycji, to zdjęcia wychodzą niedoświetlone (automatyka bowiem dąży do tego, aby zachować pewien wzorcowy poziom jasności w kadrze, niekoniecznie zgodnie z rzeczywistością). Jak oszukać sprzęt? Manualną korektą ekspozycji. Aby to zrobić należy włączyć tryb automatyczny w aparacie, następnie wystarczy skompensować ekspozycję do wartości na przykład + 1 EV (lub + 2EV, w zależności od tego, jak jasno jest na zewnątrz).

 

4. Pamiętaj o balansie bieli

Zimą pogoda i otoczenie lubią płatać nam figle. Śnieg odbija światło w sposób, który niekoniecznie będzie nam odpowiadał, a całe zdjęcie może mieć przez to niebieskie, szare czy lekko żółte zabarwienie. Aby temu zapobiec, przede wszystkim fotografujmy w RAWach. Dzięki temu w postprodukcji będziemy mogli dowolnie ustawić balans bieli, a co więcej – zadbać o jej prawidłową temperaturę. A jeśli nasz aparat ma takie ustawienie – ręcznie zadbajmy o ręczny dobór balansu bieli.

 

5. Odkryj na nowo fotografię krajobrazową

Zima daje ogromne pole do popisu, aby przeprosić się z fotografią krajobrazową. Kiedy jak nie teraz? Światło przed opadami jest czyste i ostre, dając nam niesamowicie przejrzyste powietrze, a co za tym idzie – intensywne, żywe kolory. Kombinacja zimnego powietrza i ciepłego słońca to mieszanka, która zmienia zwykłe zdjęcia krajobrazów w prawdziwe zimowe pejzaże. Ponadto śnieg działa jak wielka blenda, gdyż odbijając światło, rozświetla cienie na twarzach, co sprawia, że takie okoliczności świetnie można wykorzystać w sesji portretowej.

 

No to co, ubrani ciepło, spakowani i gotowi na podbój zimy z aparatem?

Fotografia nie jest dziedziną sztuki, która – raz odkryta – nie ewoluuje. Z każdym dniem początkujący fotograf, któremu zależy na rozwoju, może skupić się na swojej pasji i czytać poznawać nowe techniki, historię przedmiotu, ćwiczyć… Każdy dzień to okazja do tego, by szkolić i poszerzać swój warsztat.

Gdy początkującemu fotografowi znudzi się robienie zdjęć natury, krajobrazów czy makro (co wcale nie jest takie łatwe), zaczyna powoli myśleć o fotografii studyjnej. O zdjęciach komercyjnych, reklamowych czy o portretach. Aby wejść do studia, potrzeba jednak odpowiedniego sprzętu, w tym lampy. O nich w dzisiejszym wpisie.

Przede wszystkim, musisz zrozumieć że sprzęt to nie wszystko. Liczy się pomysł i Twój zamysł artystyczny. Musisz wiedzieć co chciałbyś osiągnąć i jak ukazać pewne rzeczy, by móc od samego początku – jeszcze na etapie kreowania zdjęcia – dążyć do zaplanowanego celu. Ważne (i dość przygnębiające) jest też to, że w kwestii sprzętu (nie tylko) fotograficznego – jakość kosztuje swoje. Jeśli więc pragniesz rozpocząć swoją przygodę z fotografią studyjną, bądź przygotowany na to, że na początku nie będzie łatwo. Jednak!

Aby zacząć, miej pomysł i uwierz – wystarczy Ci jedna lampa, by móc się rozwijać.

 

Do wyboru masz: lampę wbudowaną w aparat fotograficzny, zewnętrzny speedlite czy głowicę światła studyjnego.

Wiele osób traktuje lampę błyskową wyłącznie jako dodatkowe źródło światła, z którego korzysta się, gdy jest „za ciemno”. Tymczasem jest to przede wszystkim narzędzie fotografa pozwalające na kreację fotografowanej sceny. Dzięki fleszowi jest łatwiej. Możemy odwrócić modela tyłem do głównego źródła światła i delikatnie doświetlić twarz, by wyrównać poziom oświetlenia z otoczeniem.

 

Lampa wbudowana – w aparatach kompaktowych znajduje się tak blisko obiektywu, że praktycznie zawsze powoduje na zdjęciu tzw. efekt czerwonych oczu. Do tego ma tak małą moc, że nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej ilości światła, by doświetlić jakąkolwiek scenę. Nie jest to najlepsze, co może nas spotkać nie warto z niej korzystać chyba że jesteśmy zmuszeni do modyfikacji światła zastanego.

Zewnętrzna lampa błyskowa – ma znacznie większą moc niż flesze wbudowane. Mimo że montowana jest w podobnym miejscu, to jednak nie wywołuje efektu czerwonych oczu. Istotne jest to, że ruchomość palnika lampy pozwala pozwala odbić światło błysku od sufitu, ściany lub innej powierzchni, w którą uda nam się wycelować lampę. Dzięki temu oświetlimy modela światłem dochodzącym z innego miejsca niż od przodu, co pozytywnie wpłynie na plastykę obrazu.

 

Jak wykorzystywać lampy w fotografii portretowej?

Gdy idziemy w plener, w słoneczny dzień – warto poprosić modela o ustawienie się w cieniu lub tyłem do słońca i wówczas doświetlić modela, równoważąc oświetlenie w całym kadrze, co sprawi, że różnica oświetlenia nie będzie zbyt duża. W tej sytuacji – nie mając lampy –

musielibyśmy wybierać między właściwym naświetleniem tła (wtedy model byłby zbyt ciemny) i portretowanej osoby (wtedy tło byłoby prześwietlone).

 

A w studio?

Dzięki lampie pozbędziemy się niechcianych cieni. Jeśli chcesz to zrobić musisz użyć bardzo miękkiej przystawki (np. wielki softbox oktagonalny). Pracując z jedną lampą studyjną, pamiętaj, że kiedy oświetlasz nią twarz, musisz kontrolować także cienie wynikające z budowy ciała modela czy modelki. Kiedy lampa ustawiona jest z boku, łatwo możesz narobić sobie kłopotуw odkładającym się cieniem nosa lub głębokich oczodołów. Lampy zewnętrzne dają możliwość korygowania siły błysku. Gdy podchodzisz blisko modela, często niezbędne jest odjęcie siły błysku, aby portret nie stał się zbyt „płaski“. Dzięki lampom możesz nadać portretowi unikatowego charakteru.

Jedną z głównych cech dobrego fotografa jest spostrzegawczość i determinacja. Musi pilnie obserwować rzeczywistość, by móc wyciągnąć wnioski i przedstawić świat, który będzie łączył się z jego o nim wyobrażeniem. Poza tym – nie może pozwolić sobie na opieszałość i niepewność, jedynie wówczas jest w stanie wyłapać moment, który jest najważniejszy. Równie ważna jest także znajomość fotografii, z którą jest tak, jak z gramatyką: nie można poprawnie mówić nie znając zasad deklinacji.
Podstawową regułą fotografii (nie tylko) krajobrazowej jest horyzoncie, trzymaj fason. Ta – na pierwszy rzut oka – niewiele znacząca linia, odgrywa ogromną rolę w poprawności wykonania zdjęcia i w jego odbiorze. Właściwie przedstawiony i oddany horyzont może grać główną rolę w oddaniu rzeczywistości, może także – źle ujęty – sprawić że obraz będzie niemożliwy do zaakceptowania.

O czym warto pamiętać gdy zdecydujemy się na to, by linia horyzontu była kluczową częścią naszego zdjęcia?

Na uchwycenie horyzontu decydujemy się często w momencie, gdy sceneria pozbawiona jest innych wyjątkowych i zajmujących cech, wówczas można uczynić go głównym elementem graficznym. Istotny jest wkomponowanie tej linii w kadr. Najczęściej umieszczamy linię horyzontu w górnej części kadru, co wiąże się z utożsamianiem dołu zdjęcia z jego podstawą. Zachowana zostaje wówczas równowaga, a niskie umieszczenie większości obiektów daje poczucie stabilności.

Innym sposobem jest zachowanie odpowiednich proporcji nieba i ziemi. Gdy pierwszy plan jest mało ciekawy i niczego nie wnosi, natomiast obraz nieba jest bardzo dynamiczny i zajmujący – wtedy warto przesunąć linię horyzontu maksymalnie ku dołowi – nieomal przy krawędzi kadru.

W odwrotnej sytuacji, gdy pragniemy podkreślić jakąś cechę na pierwszym planie – wówczas linię horyzontu umieszczamy przy górnej krawędzi zdjęcia, aby oddać głos interesującemu obiektowi.

W niektórych sytuacjach – mimo że przeczy to zasadzie złotego trójpodziału (która jasno wskazuje, że najlepsze fotografie to te, które ukazują najważniejsze punkty w miejscach przecięć trzech pionowych i trzech poziomych linii, równo dzielących obraz) – warto jest umieścić linię horyzontu idealnie po środku. Dzieje się tak najczęściej wtedy, gdy chcemy oddać atrakcyjne odbicia i podkreślić symetrię ziemia-niebo. W takich momentach horyzont zlokalizowany w połowie wysokości kadru może być usprawiedliwiony względami kompozycyjnymi.

To trzy najważniejsze zasady. A o jakich błędach należy pamiętać by móc – świadomie – unikać ich jak ognia? Należy pamiętać by linię horyzontu na zdjęciu traktować jako normalny element kompozycyjny i stosownie do tego umiejscawiać ją w kadrze w odpowiednim dla nas miejscu oraz właściwie wypoziomować. Linia horyzontu musi być prosta! Jeśli o to nie zadbamy, obraz będzie wyglądał na nieudany. Krzywizna jest ewidentną oznaką niedbalstwa i braku profesjonalizmu fotografa. Pamiętajmy, że element ten (jeżeli występuje w kadrze) jest w zasadzie jedynym niezbitym dowodem świadczącym o tym, jak przebiega podział typu pion-poziom – drzewa i słupy telegraficzne mogą być wszak krzywe. Oglądający będzie się więc do niego odwoływał, choćby nieświadomie.

Przed naciśnięciem spustu migawki zawsze – zawsze – trzeba pomyśleć co chcielibyśmy ukazać na zdjęciu i już w głowie skomponować całość obrazu. Warto pamiętać o elementarnych zasadach kompozycji. W przypadku fotografii krajobrazowej i kadrów z widocznym, mniej lub bardziej, płaskim horyzontem znakomicie sprawdzają się reguły trójpodziału i złotego podziału.

Aparat przed wykonaniem zdjęcia powinien być zawsze dobrze wypoziomowany – to pomoże nam uniknąć powstawania przekrzywień. Obecnie większość cyfrówek wyposażana jest w elektroniczną poziomnicę i sztuczny horyzont, także nie ma żadnej wymówki.

Zadanie domowe na dziś? Zróbcie zdjęcie, na którym główną rolę odegra horyzont, a oglądającemu je odbiorcy szczęka opadnie z wrażenia.

Dobrze jest dużo czytać i się dokształcać Dobrze jest w wolnym czasie odwiedzać strony dedykowane fotografii, pobierać PDF, śledzić poradniki, oglądać prace najbardziej cenionych twórców. Jednak najlepszym sposobem na naukę jest tradycyjne „analogowe” podejście: poradniki i pozycje książkowe pisane przez doświadczonych fotografów, którzy dzielą się swoją bogatą wiedzą. W tym wpisie postaramy się przedstawić Wam zbiór – subiektywnie – najciekawszych i najbardziej wartościowych książek o nauce fotografii.

 

Okiem fotografa. Sztuka komponowania i projektowania zdjęć cyfrowych – Michael Freeman

Pozycja absolutnie obowiązkowa dla wszystkich, którzy rozpoczynają swoją przygodę z fotografią i pragną robić to dobrze. Freeman to brytyjski autor, podróżnik i fotograf współpracujący od wielu lat z National Geographic (co samo w sobie jest gwarantem świetnej jakości jego pracy). Książka porusza temat kompozycji zdjęć, przy czym Freeman opowiada o komponowaniu zarówno przed, jak i po naciśnięciu spustu migawki. Autor podpowiada na czym się skupić aby wykonać precyzyjną i przemyślaną pracę w plenerze, ale także jak uratować źle skadrowane zdjęcie na etapie obróbki. Po krótkim wstępie, w którym objaśnia trójpodział czy złote punkty, przechodzi do omawiania zestawu prostych schematów i zabiegów kompozycyjnych, które zawsze działają. Pozycja, którą warto mieć na półce i często do niej wracać by za każdym razem móc odkryć coś nowego.

 

Książka o fotografowaniu – Andrzej A. Mroczek

Klasyka gatunku. Od kilkudziesięciu lat regularnie wychodzą jej wznowione edycje. Skupia się ona na sztuce fotografowania, odpowiada na fundamentalne pytania po co, kiedy i jak fotografować Sens fotografii, cel, przyczyna skutek, a w końcu rzecz najważniejsza – przesłanie finalnego zdjęcia – na tych zagadnieniach skupia się A. Mroczek. Dla wielu – w czasach smartfonów i instagrama – jest to przestarzałe spojrzenie na zdjęcia, jednak trzeba pamiętać że w zdjęciach liczy się głębia, drugie dno, ponadcodzienny sens. Dzięki tej książce nawet amator może poczuć w sobie prawdziwego artystę.

 

Ekspozycja bez tajemnic – Bryan Peterson

To lektura obowiązkowa dla początkującego fotografa, chociaż tym, którzy znają podstawowe zagadnienia może także wiele usystematyzować Autor pisze w sposób bardzo przystępny i jasno tłumaczy poszczególne zagadnienia, co stało się znakiem rozpoznawczym jego książek. Każdy, dla kogo pojęcie ekspozycji wydaje się niejasne czy zbyt profesjonalne, znajdzie w tej książce zrozumiałe objaśnienia. Autor tłumaczy wzajemne powiązania przysłony, czasu naświetlania i czułości ISO. Pisze, jak wykonać dobre zdjęcia w pozornie trudnych sytuacjach, na przykład przy pochmurnej pogodzie, w słabym oświetleniu czy w ruchu. Każdy przykład zilustrowany jest zdjęciem autora, który opisuje warunki i parametry każdego z nich. Peterson uczy właściwej ekspozycji przykładami, opowieściami i radami, które trafią do każdego.

 

Światło i cień w fotografii – Witold i Szymon Dederko

Książka powstała w oparciu o słynną, kultową pozycję Witolda Dederki „Oświetlenie w fotografii”. Jego syn – trzydzieści lat później – również zajmujący się fotografią, na podstawie własnej wiedzy i wykształcenia, oraz notatek pozostawionych przez ojca, stworzył specyficzne kompendium wiedzy z zakresu wykorzystania światła w fotografii. W książce możemy przeczytać o istocie światła, jego kluczowej roli, o różnych źródłach, rodzajach i sposobach wykorzystania podczas zdjęciowych realizacji. W drugiej części autorzy dzielą się szczegółowymi spostrzeżeniami, które dotyczą konkretnych, fotografowanych sytuacji. Książka nie jest typowym podręcznikiem z listą recept czy zasad do zapamiętania. Zamiast kolorowych zdjęć – dużo tekstu i ponad 100 rysunków, schematów i wykresów, za pomocą których autorzy prezentują możliwe strategie ustawienia modeli i źródeł oświetlenia, obrazują kąty odbicia świetlnych promieni, uzmysławiają jak powstają cienie i jak różnie mogą one wyglądać Większość podpowiedzi, szczegółowych opisów i uwag pozostaje aktualna bez względu na ilość minionego czasu.

Fotografia uliczna, inaczej – street photography (nie mylić ze street art) to jeden z najciekawszych i najbardziej dynamicznych rodzajów tej sztuki. Pozwala na utrwalanie niepowtarzalnych momentów, na „podglądanie” ludzi i oddawanie w kadrach zastanej rzeczywistości. Zaskakując ludzi – bohaterów reportaży – w codziennych sytuacjach, możemy skupić się na prawdziwych emocjach, a nie – kreować je na siłę. Jednak, by zdjęcie streetowe wyszło takie, jakim byśmy je sobie życzyli, musimy pamiętać o paru rzeczach. Nie każdy bowiem będzie potrafił wejść w taką interakcję ze światem zewnętrznym, by móc bez przeszkód oddać go na fotografiach. Nie każdy też będzie miał w sobie tyle śmiałości i odwagi, by bez przeszkód wymierzać obiektyw w przechodniów i umieć uśmiechnąć się do fotografowanej osoby, gdy zostanie przyłapany na gorącym uczynku. Co więc pomoże nam w stworzeniu prawidłowego reportażu streetowego, który będzie dynamicznie opowiadał historię i tym samym – przyciągnie wzrok odbiorców?

Zasad (mniej i bardziej płynnych) jest parę, dziś chcielibyśmy podzielić się z Wami najważniejszym.

Fotografia uliczna ma tę zaletę, że sprzyja jej każda pora roku oraz dnia. Nie trzeba udawać się na dalekie poszukiwania scenerii, wystarczy być „tu i teraz”. Liczą się ciekawe sytuacje, ludzie, dynamika i ekspresja. Udane zdjęcie to takie, które wzbudza reakcję widza, obojętnie czy jest to śmiech, ciekawość, zaskoczenie czy strach. Wywołane emocje to najlepszy wskaźnik jakości.

Niech Waszym sprzymierzeńcem będzie czas. Nie spieszcie się. Obserwujcie ludzi i otoczenie, scenę, której jesteście świadkami. Dzięki temu będziecie mogli uchwycić najważniejszy, kluczowy moment, który zainspiruje do refleksji. Jednocześnie postarajcie się wtopić w tło, stać się częścią rozgrywanej sceny, po to, by nie zmącić naturalności. Chodzi o to, by nie zwracać na siebie zbytniej uwagi i nie krzyczeć ludziom w twarz: „jestem fotografem, zaraz złapię Was w moim obiektywie!”. Wystarczy ubrać się przeciętnie, wziąć mały aparat…i działać

 

Pamiętajcie o odpowiedniej przestrzeni – ukażcie swoich bohaterów na w miarę czystym, niegryzącym w oczy tle, dzięki czemu uwaga będzie mogła skupić się na tym, co najważniejsze.

Podobnie jest ze światłem. Jego gra na fasadach budynków i na twarzach przechodniów pozwala na podkreślenie pewnych zachowań, na wydobyciu esencji. Nie bójcie się wchodzić w zaułki, gonić witraże bańki mydlane.

Najważniejszy jest właściwy moment, ta decydująca chwila, która w fotografii ulicznej odgrywa kluczową rolę. Zachowajcie czujność, obserwujcie rozwój sytuacji, a wówczas wyczujecie, kiedy będzie zbliżała się kulminacja. Pamiętajcie, że tryb seryjny nie gryzie. Dzięki niemu zwiększycie szansę na uzyskanie wymarzonego efektu.

Magiczna porada sięga nieco do działania podświadomości odbiorcy. Najlepiej fotografować osobę zbliżającą się ku nam. Ten widok wywołuje większe napięcie, oczekiwanie niż fotografia osoby oddalającej się od obiektywu. Wówczas odnosi się wrażenie, że spóźniliśmy się z wciśnięciem migawki.

 

I ostatnie – choć nie najmniej ważne – w fotografii ulicznej kadry powinny zapełniać sylwetki ludzi – to przecież oni ożywiają ulice. Jednak nie każdy mijany przechodzeń będzie „nadawał się” na bohatera naszego ujęcia. Aby obraz był ciekawy, musi się na nim znaleźć ciekawy człowiek, a nie przeciętniak. Chodzi o osobę z charyzmą, kolorowego ptaka, który wypełni swoim ja całą przestrzeń.

 

To, co – jesteście gotowi? Aparat w dłoń i wyjdźcie na ulicę!