Czy pamiętacie jeszcze czasy, gdy fotografowało się aparatami analogowymi? Do dyspozycji było jedynie 24 lub 36 klatek, zdjęcia wywoływało się w ciemni, a mało kto mógł być pewien efektu, który uda się uzyskać. Parę lat temu, gdy aparaty cyfrowe na dobre rozgościły się na rynku, mało kto sięgał po tzw. analogi. Jednak od niedawna stary sprzęt wraca do łask. Młodzi szukają skarbów w szufladach rodziców, dziadkowie uczą jak fotografować, a coraz więcej fotografów sięga po analogi, by urozmaicić swój warsztat. Jednak to, co dobre, nigdy nie przebrzmi, zawsze wygra.
Następnych parę wpisów poświęcić chcielibyśmy fotografii analogowej. Wychwycić esencję i dać Wam to, co najlepsze.
Tradycyjna fotografia jest wyjątkowa. Pozwala w pełni skupić się na każdym kadrze, dać upust fantazji, a jednocześnie zmusza nas do całkowitego skupienia i myślenia o tym, co konkretnie chcemy ukazać. Tutaj nie sprawdzają się „serie” – każde zdjęcie jest wyjątkowe. Każdemu trzeba poświęcić chwilę, by je zaplanować, przemyśleć i dopiero wówczas nacisnąć spust migawki. Ogromne znaczenie w fotografii analogowej ma film, jaki włożymy do aparatu – to od niego zależy efekt końcowy. Czy kolorowy czy czarno-biały? Jeśli czarno-biały, to czy do wykorzystania przy portretach czy krajobrazach, o jakiej tonacji, z jaką ziarnistością?
Dziś od tej kwestii chcemy zacząć – jaki czarno-biały film wybrać, na co zwrócić uwagę?
Obecnie rynek fotografii analogowej mocno się skurczył i wybór filmów nie jest już tak wielki, jak kiedyś, jednak wciąż mnogość opcji potrafi przytłoczyć i zdezorientować.
Dostępne filmy różnią się czułością, tonacją, zakresem szarości, ziarnistością – a także ceną.
Zasadniczo współczesne filmy czarno-białe dzielą się na dwa rodzaje – takie z klasyczną strukturą i typu T. Czym się różnią? Typ T to mniejsza ziarnistość i lepsza ostrość, co sprawia, że efekt zasadniczo nie odbiega jakością od cyfrowego.
Najpopularniejsza marka to Ilford. W ofercie znajdziemy filmy o bardzo szerokiej rozpiętości tonalnej (jak FP4 (ASA 125) oraz HP5 (ASA 400)). Są to filmy o klasycznej strukturze. To, co je charakteryzuje to duża gradacja szarości i kontrast – od głębokiej czerni, po śnieżną biel. Plusem jest ich odporność na prześwietlenia czy niedoświetlenia i błędy w procesie wywoływania – nadadzą się zatem dla początkujących adeptów fotografii czy odważnych eksperymentatorów. Podobnie dobre są też filmy Agfy (APX), Rollei (RpX), Fompana i Ilroda (PAN). Różnią się strukturą ziarna i tonacją, co wpływa na kontrastowość pojedynczych klisz.
Jeśli chodzi o filmy typu T, to trzeba nadmienić, że są one bardzo ostre i mają niewielkie ziarno, przy jednocześnie szerokiej tonacji – nawet przy wysokiej czułości. Aby nie było tak kolorowo – nie są one aż tak odporne na eksperymenty przy wywoływaniu. Do tej grupy zaliczyć można KOdak T-MAX, Fuji Neopan Acros i Ilford Delta. Są świetne do pracy, bardzo techniczne, gorzej sprawdzą się w fotografii artystycznej, bowiem wymagają dedykowanej chemii do kryształków T oraz dłuższego utrwalania.
Jak widzicie – jest w czym wybierać. Przy decyzji kierujcie się tym, do czego chciecie wykorzystać dany film i co będziecie nim fotografować.
